Voetjes op de grond (10a) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (10a)

... zolderkamer was nu echt helemaal terug. We geraakten aan de praat en terwijl we van kunstwerk naar kunstwerk slenterden, werd het al snel duidelijk dat Lydia en ik een vergelijkbare smaak hadden. Buiten dat ene speciale schilderij kwamen we geen enkel doek meer tegen dat ons op dezelfde manier kon raken. “Al bij al is het hier toch maar een saaie boel,” zei Lydia na verloop van tijd. “Ik woon hier vlakbij. Heb je zin om met me mee te gaan?” “Nou…” Ik twijfelde, vooral omdat ik niet precies wist wat ze met haar uitnodiging in gedachten had. Nodigde ze me gewoon uit om een bakkie te komen doen, of had ze dieperliggende bedoelingen. Ik zag hoe ze even om ons heen keek en het volgende moment lag haar hand op mijn heup. Over haar intenties hoefde ik niet langer meer te twijfelen en haar heldere, doordringende blik bracht me opnieuw aan het blozen. “Marianne,” fluisterde ze, “ik heb zin in jou. Dat was al zo toen ik je voor het eerst zag. Eigenlijk hoopte ik dat het wederzijds zou zijn.” “Dat… dat is ook zo,” gaf ik aarzelend toe. “Maar… maar Ciska dan? “Ciska kan de pot op!” klonk het beslist. “Oh… ik dacht…” “… dat ik een of andere soort relatie met haar had,” vulde ze aan. “Nee schat. Ik heb af en toe hete seks met haar… net zoals jij... en zoals nog minstens vijf andere vrouwen. Seks om de seks, rechttoe en rechtaan… op zijn Ciska’s. Dat herken je vast wel. Zij bepaalt zelf wanneer, hoe en met wie ze haar man bedriegt. Wist je dat ze graag opschept over jou?” “Euh… nee, dat ...

... wist ik niet.” “Dat dacht ik al,” lachte ze haar helderwitte tanden bloot. “Jij bent voor Ciska haar groene blaadje waar ze wat graag mee uitpakt. Marianne, zal ik gelijk maar helemaal eerlijk zijn tegenover jou?” “Dat mag,” antwoordde ik, enigszins op mij hoede door wat Lydia me allemaal toevertrouwde. Als Ciska mij tegenover haar gebruikte om te pochen, dan had ze dat allicht ook gedaan bij al die andere vrouwen waar ze het bed mee deelde. Een gedachte waar ik niet bepaald vrolijk van werd. Al wandelend door de vertrekken haakte Lydia haar arm in de mijne, waarna ze op fluistertoon verder sprak. Ze vertrouwde me toe dat ze al vijf jaar gelukkig samenleefde met Harshita. Een gescheiden vrouw, die net als Lydia van Indische origine was. Helaas moest ze haar vriendin al ruim vier maanden missen, omdat die tijdelijk teruggekeerd was naar hun thuisland om haar terminaal zieke moeder bij te staan. Maar Harshita was een ruimdenkende vrouw en toen na enkele weken bleek dat haar moeder het nog wel een tijdje zou rekken, had ze tijdens een telefoongesprek laten vallen dat ze er alle begrip voor had als Lydia haar gemis aan genegenheid tijdelijk elders zou invullen. Sindsdien stond het haar vrij om tijdens haar ‘vrijgezelle periode’ avontuurtjes te hebben met andere vrouwen. In het begin had Lydia de nood daaraan niet gevoeld en had ze er ook geen zin in, maar omdat Harshita tijdens hun volgende gesprekken telkens bleef herhalen dat ze zich schuldig zou blijven voelen zolang ze het niet ...