Het broekje van de buurvrouw (pilot) - Sex Verhalen

Het broekje van de buurvrouw (pilot)

... aanstalten maak om weer terug naar huis te gaan. Ze staat echter op, stapt op me af en omklemt mijn lijf met haar hele hebben en houden. Haar omstrengeling voelt niet als genegenheid, maar meer als een verwoede poging om me iets duidelijk te maken, dus als zij me iets losser laat, kijk ik haar aan en vraag “wat wil je eigenlijk van me?” “Ik wil dat ik niets hoef te zeggen tegen mijn man over jouw gedrag” zegt ze zacht, doch de woorden ontvang ik als een dreiging. “En hoe kunnen we daar voor zorgen?” vraag ik. Ze legt haar handen op mijn schouders, kijkt me strak, bijna uitdrukkingsloos, aan en begint met haar handen op mijn schouders te drukken. Het lijkt alsof ze wilt dat ik door mijn knieën ga, dus ik zak ietsjes met mijn lijf om af te tasten, of dit hetgeen is wat ze wilt. Mijn gok blijkt juist, want ik heb mijn knieën nog niet een klein beetje gebogen, of ze drukt door, zodat ik geknield voor haar kom te zitten. Ash legt haar donkere handen op mijn achterhoofd en drukt mijn gezicht tegen zich aan. Omdat ik met een rechte rug zit eindig ik met mijn gezicht schuin tegen haar onderbuik aan. Het voelt ontzettend vreemd om zo voor de buurvrouw te zitten, die ik al jaren ken, als een lieve, verzorgende echtgenote, van de man waar ze al jaren mee getrouwd is én met wie ik af en toe in de zomer een biertje drink in mijn of hun tuin. Het voelt echter ook vertrouwd, want ik ken haar natuurlijk al lang. Maar het gevoel dat mijn positie het meeste bij me oproept is opwinding, want de ...

... zachte gladde stof tegen mijn wangen, haar lange donkere vingers in mijn haar en de lichaamsgeur die ik door het huispak heen op snuif, zorgen ervoor dat mijn pik strak in mijn broek staat. Ze laat me los, doet een stap achterwaarts, dus ik heb de indruk dat ze zich bedacht heeft, maar niets blijkt minder waar, want ze trekt het koord van de gladde broek los en laat het gladde textiel van haar benen glijden. Met haar broek op haar enkels staat ze op nog geen meter afstand voor me. De donkere benen hebben nog het meeste weg van die van een Afrikaanse atlete: strak, licht gespierd, dus heerlijk. Haar kruis kan ik juist niet zien, want het wordt bedekt door het losse, lange shirt, maar als ze het met beide handen bij de onderste boord vast neemt, wordt me al snel duidelijk dat Ash een simpele blauwe katoenen slip draagt. Op mij heeft het simpele broekje echter een bijzondere uitwerking, want ondanks de eenvoud van het broekje, verafgood ik het beeld. De donkere benen in het blauwe broekje, het ultra strakke kruis, haar nog donkerdere liezen, doen mijn hijgen van opwinding en hunkeren. “Gaat het nog een beetje knul?” vraagt Ash zachtjes. Heel even haal ik mijn gefixeerde blik van het broekje en kijk haar verwilderd aan, om haar duidelijk te maken hoe opgewonden ik wel niet ben. Mijn blik wordt echter getrokken door haar kruis, dus lang staar ik niet in haar ogen, want ik kijk direct weer hoopvol naar het kruis. Als in een vertraagde film komt het kruis dichterbij. Ik heb te veel ...