Het broekje van de buurvrouw (pilot) - Sex Verhalen

Het broekje van de buurvrouw (pilot)

... even voordat ik mijn moed bijeen heb geveegd, maar als dat gelukt is, trek ik snel een jas aan, steek het broekje in mijn broekzak, neem mijn huissleutel en loop richting de voordeur van de buren. Zoals gebruikelijk, sinds haar man op zee werkt, is het huis hermetisch afgesloten en lijkt er niemand thuis, doch ik weet beter en bel gewoon aan. Door het luikje van de voordeur zie ik in de hal licht aan gaan en door datzelfde luikje kijkt zij wie er voor de deur staat. Nadat ik de deur van het nachtslot en het gewone slot hoor gaan, opent de deur zich en zegt Ashleigh “kom snel binnen. De hele buurt hoeft het niet te weten”. Binnen gekomen volg ik haar naar de woonkamer. Ash ziet er zelfs in haar glanzende huispak uit om op te vreten, zo zie ik als haar ranke lichaam zich aftekent in het glanzende stof. “Wat kom je doen?” vraagt ze, als ze zich op haar bank heeft genesteld. “Dit terug brengen” antwoord ik, terwijl ik het broekje uit mijn broekzak haal en het haar kant op werp. Achteloos neemt ze het op en werpt het naast de bank. “Dat heb je rap gedaan” zegt ze zacht, terwijl ze me strak aan kijkt. Ik bloos, wat gelijk staat aan een schuldbekentenis, dus ontkennen heeft geen zin. “Was het lekker?” vraagt ze, me nog steeds strak aankijkend. Brutaal antwoord ik “best wel, ja”. “Dus het is inderdaad waar” zegt Ash, die nu overtuigd is dat hetgeen ze gisteren gezien dacht te hebben én hetgeen ze van mijn ex heeft gehoord, allemaal waar blijkt. Ik knik beschaamd dat het inderdaad ...

... waar is. “Weet je Jesse, ik ben gelukkig getrouwd, dus je hoeft van mij niets te verwachten” zegt Ash. “Dat doe ik ook niet. Sterker nog, daarom breng ik juist het broekje terug. Stel je man mist het” antwoord ik. Ashleigh begint hard te lachen, waarna ze zegt “die is zo attent, die zou het nog niet zien als ik mijn kop kaal zou scheren”. “Maar je houd wel van hem” vul ik terecht aan, aangezien ik met beiden een goed contact heb en weet hoe close ze zijn. “Uiteraard” antwoord Ashleigh, maar ik neem ook iets van twijfel in haar stem waar, als ze de vanzelfsprekendheid uitspreekt, dus ik zeg op vragende toon “maar?” “Geen maar” zegt Ash vastbesloten “het is alleen dat ik lichamelijk contact mis, als hij zo lang weg is”. “Lichamelijk contact” zeg ik lachend. “Ja, contact, ja, geen seks hoor, maar gewoon iemand die me een goed gevoel geeft en me aanraakt” zegt Ashleigh, wat nogal vreemd overkomt. “En daarom duw je eenslipje bij mij door de brievenbus?” vraag ik. “Dat is inderdaad anders gelopen dan ik gehoopt had” zegt ze op een eerlijke kwetsbare toon. “Wat had je gehoopt dan?” vraag ik. “Ach, ik weet het ook niet” antwoord ze zacht en weemoedig, wat bij mij de indruk wekt dat de eenzaamheid haar parten speelt. “Zal ik je af en toe gezelschap houden als je man weg is?” vraag ik, met goede bedoelingen en oprecht zonder bijbedoelingen. Mijn woorden vallen echter verkeerd, want ze zegt op verwijtende toon “dat zou je wel willen héh, viespeuk”. “Laat maar” zeg ik, terwijl ik opsta en ...