Eerste schreden (7) Charlize - Sex Verhalen

Eerste schreden (7) Charlize

... verschrikkelijk pijn, dit is niet leuk'. Ze was boos en ik begreep het. Ik ontvouwde de handdoek en wreef haar beide benen droog. Zo zedelijk als het kan ging ik met de doek zo ver mogelijk richting haar heupen, maar ze pakte snel mijn arm beet om het laatste stukje zelf schoon te maken. Terwijl ze dat deed, trok ik in een beweging de pump uit het been, een kreet ontlokkend. Ik liet de schoen vallen en bekeek snel de wond. Het was een sneetje , net een centimeter diep in het been. Het had geen spieren geraakt dus de pijn was eerder psychologisch dacht ik. Charlize jammerde en snikte. Ik pakte een steriel doekje en wreef de hele wond schoon. Ze volgde nauwgezet mijn beweging. Toen ik tenslotte een dikke naald pakte en een stukje touw sloeg de schrik om haar hart heen. 'Je gaat toch niet de wond dichtnaaien hé '. 'Ja natuurlijk, dit moet gehecht worden' zei ik gedecideerd. 'Nee, nee, dan krijg ik een groot litteken. Kun je het niet dichtplakken of zo'. We discussieerden even erover. En besloten om maar even naar de Eerste Hulp te rijden in het naburige ziekenhuis. Ze gaf me de sleutels van haar auto. De korte rit was vlot en eenvoudig, haar grote auto, een Volvo XC90 voelde aan als een slagschip op de weg. Ze zat languit op de achterbank waar ik haar had heengetild. Ze speelde wat met haar pumps in de handen totdat we bij het ziekenhuis aankwamen. In die korte tijd legde ze me uit dat ze inmiddels gescheiden was, een dochter van 17 had die in een van de juniorenteams speelde, ...

... en haar hele leven om de hockeyclub draaide. Haar alimentatie was ruim voldoende om een goed leven te leiden, en ze genoot van de avondjes met haar vriendinnen. Ik bekeek onderwijl Charlize wat beter. Ze was hoogblond, en had strakke gezichtstrekken. Ze voelde vrij licht aan voor een vrouw van haar lengte en haar kleding was duur en comfortabel. Ze had een mantelpakje aan, en na een opmerking mijnerzijds daarover zei ze dat dit een kadootje was van Caroline toen ze met hun tweetjes in Parijs waren. Daarop viel ze gelijk stil. En we waren bij het ziekenhuis, eerste hulp. Ik hielp haar in een gereedstaande rolstoel en bracht haar naar binnen. De dienstdoende arts nam aan dat ik haar echtgenoot was, en vroeg of ik nog iets bijzonders wilde. Een paar goede slaappillen voor haar grapte ik gekscherend, en hij knikte. Een kwartiertje later werd ze alweer in een rolstoel teruggebracht. Haar rechterbeen zat goed ingepakt in bandages en haar wangen waren alweer wat rood gekleurd. Ik besefte dat ik nog steeds slordig in mijn trainingspak stak en rook de lucht van eerlijk zweet en stank van natte schoenen door elkaar. Hoog tijd om te gaan douchen dacht ik. De rolstoel kwam piepend tot stilstand en de dokter gaf me zwijgend een zakje. Een vlugge blik liet een paar doosjes met pillen en wat beschrijvingen zien. 'Breng je me thuis ? Ik kan zo niet autorijden' het was een beetje smekend. Hoffelijk als altijd knikte ik, en begeleidde haar rolstoel weer naar de auto. Met een beetje wringen zat ...