Eerste schreden (7) Charlize - Sex Verhalen

Eerste schreden (7) Charlize

Al een paar weken speelde ik mee met het veteranen team van onze lokale hockeyvereniging. In ons stadje was je als man of supporter van de lokale voetbal amateurs, of van de hockeyploeg. De vrouwen hadden de keuze uit de teams van de lokale turnvereniging of de dames hockey ploeg. Terwijl de mannen in de districts klasse's meespeelden voor hun overwinningen, speelden de dames op landelijk niveau. Zowel in turnen als in hockey waren de vrouwen ver superieur aan de mannen. En dat was ook wel een beetje te zien in het dagelijkse leven. De vrouwen waren stedelijk, zeg maar gewoon randstad-achtig gekleed, meestal in rokken of jurken terwijl de mannen meer in werkkleding of pak liepen. Naar gelang de status bij de verenigingen, zo gold ook de status een beetje in het sociale leven van ons stadje. De gewone vrouwen liepen dan gemakszuchtig in jeans of zelfs hier en daar een broekpak. Ik was zonder meer import in de dit rustieke Brabantse gebied, mijn ouders kwamen toendertijd hier wonen vanwege de grote fabriek aan de rand van het stadscentrum waar veel productiewerk werd verricht. Pa was een uitstekende voorman, en mijn moeder leidde vrouwen op om betere naaisters te worden om de vele soorten bedrijfskleding te repareren. De middelbare school was erg wennen, omdat iedereen elkaar al kende van de lagere scholen, en ik een beetje een buitenbeentje was. Na mijn HAVO-examens wist ik dan nog niet veel van het leven, en de paar vrienden waarmee ik uitging waren ook een verzameling ...

... buitenbeentjes. Pas op de grootste Hogeschool in het zuiden van Nederland leerde ik de waarde kennen van het sociale netwerken, en de macht die het met zich meebrengt. Reden voor mij om me ook in het politieke leven te mengen als ondersteunend medewerker. Dit leverde dan ook mijn eerste baan op als ambtenaar. Na enkele jaren verruilde ik dit voor een ander bestaan, maar dat is een ander verhaal. Terug in dit stadje, na wat buitenlandse avonturen begon ik als veertigplusser aan een baan in een naburige gemeente, om meer tijd door te brengen bij mijn ouders die nu door ouderdom hulpbehoevender werden. Mijn sociale leven stelde niets voor, want de laagbetaalde baan zorgde ervoor dat ik de kantjes eraf moest lopen. En toen ging het bedrijf failliet en raakte ik werkeloos. De ellende die dat met zich meebracht was enorm frustrerend, te meer dat mijn voormalig middelbare klasgenoten nu allemaal leuke banen hadden bij lokale bedrijven. Ik had dus volledig de boot gemist met het veilig stellen van mijn toekomst. Met goede moed wierp ik mij op het vrijwilligerswerk, altijd de helpende hand uitstekend naar iedereen die dat nodig had. Dat zorgde ervoor dat ik als een soort terreinknecht bij de lokale hockeyvereniging kon bijbeunen. De wekelijkse gesprekken op het uitzendbureau leverden niets op, want ik was te oud om nog te beginnen als leerling bij een fabriek, te hoog opgeleid voor eenvoudig kantoorwerk, te summier sociaal betrokken om zakelijk te kunnen netwerken en had een te diverse ...