Sneeuwwitje's Echte Verhaal - Sex Verhalen

Sneeuwwitje's Echte Verhaal

... dwergenhuisje door de dwergen gevonden.“Gloeiende zwalkelballen!” tierde Grumpie. “Wat is hier in flepingsnaam gebeurd?”“Nee!” krijste Bloosje. “Ze is vermoord!”Stoetel, Niezel, Dommel en Giechel jammerden het ook uit van verontwaardiging. Alleen Doc hield het hoofd koel.“Rustig aan mannekes. Ze is niet dood. Voel maar,” zei hij, terwijl hij zijn hand in Sneeuwwitje’s decolleté stak. “Ik voel haar hartslag nog.” Dat was trouwens niet het enige dat hij voelde, zodat een onmiskenbare erectie zich in zijn broekje aftekende.De andere dwergen verdrongen zich rond het onbeweeglijke lichaam en zeven handjes streden om toegang tot Sneeuwwitje’s borsten… ik bedoel borstkas.Sneeuwwitje ondertussen dacht “wat krijgen we nou? Zitten ze aan mijn tieten? Goh, dat had ik nou nooit verwacht.”Al snel waren de dwergen het eens; Sneeuwwitje was niet dood, maar het leek er wel veel op. Ze was nog warm en lekker zacht, wat van de zeven dwergenpenissen op dat moment niet gezegd kon worden, maar ze reageerde helemaal niet meer. Voor hen was de conclusie duidelijk. Sneeuwwitje was in coma en zich niet bewust van wat er om haar heen gebeurde.“Tja, en nou?” vroeg Dommel zich hardop af.“We kunnen haar niet hier laten liggen,” zei Sniezel.“Dan vreten de beren haar op,” vulde Giechel aan.“Moeten we haar naar binnen brengen?” stelde Bloosje voor.“Dan ligt ze wel in de weg,” mopperde Grumpie. Daar had hij wel een punt, want het huisje was natuurlijk maar klein.Gelukkig wist Doc raad. “We leggen haar in de ...

... kas. Dan ligt ze droog en veilig, en hebben wij geen last van haar.”Zo gezegd, zo gedaan. Met zijn zevenen sleepten de dwergen het bewegingsloze meisje naar de broeikas. Met behulp van een paar bierkratjes en wat gladde planken improviseerden ze een lage tafel waar ze Sneeuwwitje op legden. En zo lieten ze haar tussen de broccoli en aardbeienplantjes achter.Nou, daar ben ik mooi klaar mee, dacht Sneeuwwitje. Nou ben ik letterlijk een kasplantje geworden. Maar er was niks dat ze eraan kon doen. Gelukkig bleef ze nog steeds kalm en even later viel ze in slaap.DIe nacht, om een uur of twee, werd Sneeuwwitje wakker. Ze had gehoord hoe de deur van de kas open en weer dicht was gegaan. Een stel kleine voetjes kwam op haar afgelopen en door haar oogleden heen zag ze hoe Dommel met een lantaarntje in zijn hand naar haar toe kwam.“Zo,” sprak Dommel tot zichzelf. “Nog effe voelen zonder die andere geilbakken erbij.” Hij voegde de daad bij het woord en legde zijn vrije handje op Sneeuwwitje’s borstje.Nou, die heeft vanmiddag nog niet genoeg gehad, dacht Sneeuwwitje, maar ze vond het niet eens erg.“Tjonge, wat een lekker ding ben je toch,” kwijlde Dommel, en kneep eens flink in een tepeltje.AU, dacht Sneeuwwitje, dat doet pijn! Maar toen Dommel ook in haar andere tepel kneep, vond ze het eigenlijk toch wel lekker.Plotseling trok Dommel zijn handje weg en zette de lantaarn op de vloer. Sneeuwwitje kon nog net tussen haar wimpers door zien hoe Dommel zijn pyjamabroekje liet zakken, daarmee ...