Zondagavond met mama
Datum: 23-12-2017,
Categorieën:
Familie
Auteur: RonnyG, Bron: Gertibaldi
... zoals reeds verteld, onervaren als ik was, raakte ik niet alleen opnieuw opgewonden maar blijkbaar staarde ik toch een beetje teveel want mijn moeder merkte het op en keek me heel even streng aan. Vanaf dat moment gluurde ik af en toe nog wel stiekem, ik had niets anders te doen, waardoor mijn opgewondenheid bleef. Zogauw het orkest het lied Je t'aime mois non plus begon, een wekelijks ritueel want zo uitgebreid was hun repertoire niet, stond mijn moeder erop dat ik met haar ging dansen en opnieuw stond ik daar met mijn harde tegen haar aan te duwen. Net als de week voordien probeerde ik de druk te verminderen door wat afstand te scheppen tussen ons en net als de week voordien liet ze dat niet toe en trok ze me stevig tegen haar aan. "Komaan, je hebt toch geen schrik van mij?" "Neen, natuurlijk niet" stamelde ik terug. Ze boog haar bovenlichaam wat terug en keek me in de ogen, een zachte lieve glimlach om haar mond. "Ik voel je wel... " begon ze nadat ze zich opnieuw tegen me had gevleid, "en dat is normaal, niets om je over te schamen. Ik heb wel gezien hoe je naar Myriam hebt gekeken en alle jonge kerels reageren daarop. Misschien moet je wat minder kijken, en vooral, wat minder opvallend." Ik kon slechts knikken en zweeg. Weerom kreeg ik het lastig en mijn ademhaling moet me hebben verraden want opnieuw verhoogde ze wat de druk. "Rustig maar, er is niets fout met een beetje opgewondenheid. Je moet het alleen onder controle weten te houden." Alleen al erover praten viel ...
... me moeilijk en deze keer haalde ik bijna de eindmeet. Bijna, want net voor de dans ten einde was moest ik haar opnieuw laten staan. Ik had het gevoel dat ik moest pissen, tamelijk dringend en trok me terug naar de toiletten. Uiteindelijk bleek het nogal mee te vallen want erg veel kwam er niet uit. Ook deze keer zei ze er geen woord over in de wagen op weg naar huis en ik was haar daarvoor dankbaar. Zo verliepen er nog enkele weken, steeds volgens hetzelfde patroon maar met dien verstande dat ik het nu al bijna twee volle dansen kon volhouden. Mijn moeder zag dat evolueren in de goede richting maar blijkbaar toch nog niet snel genoeg. Het was woensdag en we zaten allebei al in nachtkledij, ik in een pyama, moeder in haar nachtkleed, en alletwee droegen we een tamelijk zware peignoir. Er was niets op tv an dus hadden we de radio opgezet en amuzeerden we ons met een potje kaarten. Moeder verloor al bijna 10 euro, geld dat de verliezer in een pot moest steken waarmee we samen iets gingen eten, en de stemming was opperbest. Tot.... je t'aime mois non plus. Zomaar, ineens, op de radio. Haar hoofd ging omhoog, haar blik richting mijzelf, de kaarten vlogen op de tafel en abrupt stond ze recht. "Dansen?" Gedwee stond ik op en nam haar vast. Deze keer 'at ease' want ik had geen erectie. Toen ze me dan goed tegen zich aan trok liet ik me niet onbetaamd, greep haar stevig bij de heupen en drukte me eveneens tegen haar aan. "Waaauw" was haar prompte reaktie, "waar komt dat vandaan?" Ze ...