Karen - 1 - Sex Verhalen

Karen - 1

... alarmnummer in op haar mobiele telefoon. Nu hoefde ze slechts op het groene knopje te drukken om contact te hebben. Ze opende de achterdeur en stapte achteruit. Ze bekeek de man die daar stond. Hij leunde tegen de muur. Geen onaantrekkelijk gezicht, misschien zelfs wel knap te noemen. Kort haar. Netjes gekleed. Ze schatte hem op 35 – 40 jaar. Karen zag de pijnlijke trek op zijn gezicht en nodigde hem uit binnen te komen. Nee, ze ondersteunde hem niet. Moeizaam sleepte hij zich naar de woonkamer. Karen zei hem dat hij op de bank kon plaats nemen. Toen hij eenmaal zat, zei ze: “Meneer, vertel me, wat is er gebeurd?” De man zei: “Ik heet Daan, Daan van de Vorst. Ik was met een avondwandeling bezig, maar liep langer dan ik had geplanned. Ik kwam hierachter uit het bos en wilde naar de weg om zo naar het dorp te lopen. En toen struikelde ik over een boomwortel. Ik denk dat ik mijn enkel verzwikt heb. Het is niet ver meer naar het dorp, maar ik heb iets nodig als steun. Een rekverbandje of zo. Kunt u mij helpen, mevrouw?”“Zeg maar Karen, hoor, ja, misschien kan ik u wel helpen. Kunt u uw been op de bank leggen?”“Dat lukt wel, denk ik, Hebt u een oude krant of zo, want ik wil uw bank niet vuilmaken.”“Kunt u uw schoenen uitdoen?”Daan boog zich voorover. De ene schoen was zo uit, de ander ging moeizaam. Karen zag dat de enkel gezwollen was en daarmee verdween haar laatste restje twijfel. Ze hielp hem zijn schoen uit te trekken. Daarna legde Daan met Karens hulp zijn benen op de bank. ...

... “Laat mij maar even kijken.” Karen trok zijn sok uit en zag inderdaad de zwelling op zijn enkel. “Wacht even!” Ze liep naar de keuken en keerde terug met een teiltje met water en een theedoek. “Het is eigenlijk al te laat hiervoor, maar ik wil toch nog even een natte doek om uw zere enkel leggen. Het verlicht toch een beetje de pijn.” Daan trok zijn broekspijp wat op en voorzichtig wikkelde Karen de enkel in de natte theedoek. “Dank u wel!” zei Daan toen ze klaar was.Karen glimlachte en antwoordde: “Zullen we nu maar stoppen met het ‘uen’ en ‘uwen’. Gewoon ‘je’ en ‘jij’. Is dat goed?” Daan knikte. Karen ging in een van de twee fauteuils zitten. “Wil je misschien iets drinken, Daan?” “Nou, een kop koffie zou ik erg lekker vinden.”“Dan ga ik dat voor je regelen. Een ogenblikje.”Ze liep naar de keuken en terwijl ze water kookte, dacht ze na. Het is al bij tienen. Wie kan ik bellen? Mijn vriendin? Nee, die ligt al te slapen. Maar wie dan? Of moet ik hem vannacht maar op de bank laten liggen? Met twee bekers koffie, melk en suiker, keerde Karen terug. Daan dronk zijn koffie zwart met suiker. Karen maakte zijn koffie klaar en gaf die hem. Met haar eigen beker ging ze weer zitten. Hij ziet er echt goed uit, bedacht ze zich. Best een knap gezicht. TToen vroeg ze Daan: “Kun jij iemand bellen om je te laten ophalen?”“Nee Karen, ik woon alleen en om een vriend te bellen is het al wat laat. Maar maak je geen zorgen, na de koffie ga ik weg. Ik loop gewoon heel langzaam naar het dorp. Het ...