Karen - 1 - Sex Verhalen

Karen - 1

Hoe een vriendelijk gebaar eindigt in een nachtmerrieKaren werkte bij een klein verzekeringskantoor dat in het centrum van het dorp stond. Nu was ze op de fiets op weg naar huis. Ja, Karen fietste. Dat vond ze prettig. Het hield haar in conditie en het is ook goed voor haar figuur. Karen woonde net buiten het dorp. Om thuis te komen nam ze het fietspad langs de provinciale weg. Ze moest zo’n 300 meter over het fietspad, vervolgens rechtsaf een onverhard pad op. Nog zo’n 30 meter en dan was ze bij haar huis. Nou ja, haar huis. Ze had het huisje gehuurd van een echtpaar, dat vanwege hun ouderdom er voor gekozen had om in het dorp te wonen. Het huisje stond in het bos. Het was er schitterend wonen. Vooral in de zomer, ‘s Winters vond Karen het wat minder. Karen woonde er alleen en dat vond ze heerlijk.Toen Karen thuis kwam zette ze haar fiets in het schuurtje, dat tegen het huis was aangebouwd. Ze opende de voordeur en ging naar binnen. Het was maar een klein huis. Een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer en een rommelkamer. Wel 2 wc’s! Een voor de bezoekers en een verbonden aan haar slaapkamer. Dat was het zo’n beetje, maar voor Karen meer dan genoeg. Televisie had ze niet, maar wel een prima internet aansluiting.Karen had zich voor genomen om vroeg naar bed te gaan. Na het avondeten, ruimde ze de keuken op. Nog wat rommelen in de woonkamer en vervolgens onder de douche. Slechts gekleed in een slipje kroop ze het bed in. Karen hield niet van pyjama’s. Zo en nu eerst ...

... even Facebook bijwerken.Karen was juist begonnen toen ze geluid bij de voordeur hoorde. Het leek alsof ze iemand hoorde roepen. Snel stond ze op en schoot een ochtendjas aan. Ze deed het licht in haar slaapkamer uit en liep de woonkamer in. Vanwege het maanlicht was het niet echt donker. Ze keek door het raam en zag voor de voordeur een man staan. Door het buitenlampje kon zij enigszins zijn gezicht zien. Ze zag een pijnlijke trek op zijn gelaat. Hij riep: “Hallo, is daar iemand? Is er iemand die mij kan helpen? Hallo! Hallo!” Karen is niet bang uitgevallen. Voorzichtig, ja, maar niet bang. Even overwoog ze wat het beste was om te doen. Hem negeren of hem helpen? Ze besloot tot het laatste. “Hallo, wat kan ik voor u doen?”“Goddank, er is iemand! Mevrouw, kunt u mij helpen. Ik heb me verstapt en ben door mijn enkel gegaan. Heeft u iets van een rekverband of zo?”Door z’n enkel gegaan, dacht Karen. Als het waar is, moet ik hem helpen, maar wat als het niet waar is? Ze overdacht haar antwoord en besloot hem een kans te geven. Zoals ik al zei, Karen was niet bang. Ze zei: “Meneer, ik heb de sleutel van de voordeur even niet bij de hand. Kunt u om het huis heen naar de achterdeur?”“Ja, mevrouw, dat probeer ik. Dank u wel.”Via het zijraam obeserveerde Karen de man, die langzaam om het huis strompelde. Ze had het idee, dat het echt was. Helemaal, toen hij z’n zere voet stootte aan een steen en een pijnkreet klonk. Karen liep naar de achterdeur. Maar voor ze die opende toetste zij het ...