De “kathoey” lounge (deel 2) - Sex Verhalen

De “kathoey” lounge (deel 2)

... te gaan. Niam draait zich echter om, drukt zichzelf tegen me aan en zoent mijn hals onophoudelijk, totdat ik weer bij mijn positieven ben gekomen. Nog voordat zij van de badkamer terug komt, lig ik op mijn rug op bed en overdenk de situatie: ‘In enkele dagen ben ik smoorverliefd geworden op deze dame van de derde sexe, die mij in bed laat genieten, zoals ik nog nooit genoten heb. Ze is welopgevoed en goed opgeleid, ziet er schitterend uit en is een verademing in de vrijheid van denken en handelen. Het gevoel dat ze bij me opwekt, heb ik nooit eerder ervaren, dus ze moet wel speciaal zijn. Is dit nu mijn lotsbestemming?’ “Waar denk je aan?” vraagt Niam, die geruisloos van de badkamer gekomen is en mijn overdenking aanschouwt. “Aan jou” antwoord ik eerlijk. “Ik krijg jou ook onmogelijk uit mijn gedachten” zegt Niam. Ze gaat op de rand van het bed zitten, met haar gezicht naar mij gekeerd en vraagt “beangstig ik je?” “Nee, dat niet. Helemaal niet zelfs” antwoord ik “maar de situatie wel, want ik ben nooit eerder echt verliefd geweest”. “Ik herken het” zegt Niam melancholisch, waarop ze haar hoofd op mijn buik legt. Ik streel het halflange donkere haar en staar in haar donkerbruine kijkers, als mijn GSM gaat. “Goedmorgen met Dean” zeg ik als ik het ding op neem. “Dean, je mag al over een uur met me spreken” zegt mijn kennis, die in de Thaise gevangenis in voorarrest zit”. “Ik zal er zijn” kan ik nog juist antwoorden voordat de verbinding verbroken wordt. “Werk?” vraagt Niam, ...

... waarop ik bevestigend knik en rechtop ga zitten, aangezien ik slechts een uur heb om me aan te kleden en naar de gevangenis te gaan. Niam vergezelt me richting de gevangenis, die aan de rand van de stad ligt, maar mee naar binnen gaat ze niet, aangezien ik mijn aanwezigheid aldaar graag professioneel houdt. Het gesprek duurt uren en biedt voldoende aanknopingspunten om hem op basis van internationale verdragen vermoedelijk snel vrij te krijgen, wat ik dus ter plekke bespreek met zijn Thaise advocaat, die het proces in gang zal zetten. In afwachting van dit proces, nemen we afscheid met de afspraak dat ik in Thailand blijf op zijn kosten, totdat er duidelijkheid is, wat volgens de Thaise advocaat enkele dagen tot een week kan duren. Een kleine 7 uur heeft het overleg geduurd, dus als ik tegen zes uur in de avond het bureau verlaat, verwacht ik niet dat Niam er nog zal zijn, terwijl we in onze haast deze morgen vergeten zijn een afspraak te maken. Zodra ik de poort echter uit loop zie ik Niam al aan de overkant staan: ze zwaait uitbundig, dus ik steek de straat over en kus haar te verwelkoming. “Ging het goed?” vraagt ze geïnteresseerd, waar ik eerder een klaagzang verwacht over de duur van het overleg. “Het ging prima” antwoord ik “binnen een week weten we meer”. “Heb je ook honger?” vraagt Niam. “Eigenlijk wel” antwoord ik “maar heb je dan ondertussen niets gegeten?” “Nee, ik heb toch hier op jou gewacht!” zegt Niam, alsof het vanzelfsprekend is. Verwonderd over haar toewijding, ...