Taboe 33 (slot) - Sex Verhalen

Taboe 33 (slot)

“Wat denk je? Zal ik nog eens bijschenken?” vroeg Britt. Wim knikte. “Ja, ik wil nog wel een koffietje.” Het voorbije uur hadden ze onder hun tweetjes niet alleen de stapel rouwkaartjes doorlopen, maar ook Hilke’s begrafenis nog eens uitvoerig tegen het licht gehouden. Allebei hadden ze wel wat momenten minder helder beleefd, maar dat waren hoogst zelden dezelfde momenten. Die nabespreking was dus uiterst zinvol en uiteindelijk waren ze het er allebei over eens dat het over de hele lijn een heel mooie ceremonie was. Ongekunsteld én oprecht. Precies zoals Hilke aldoor in het leven had gestaan, waardoor het zondermeer een waardig afscheid was geworden. Gedachteloos volgde Wim de opeenvolgende handelingen van zijn dochter. Vanaf het ogenblik dat ze opstond om de koffiekan te pakken, tot het ogenblik waarop Britt haar plaats aan tafel tegenover hem weer innam. Het viel hem op dat zijn dochter behoorlijk nerveus was. Het leek alsof ze hem iets wilde zeggen of vragen, maar niet wist hoe beginnen. “Is er iets wat je dwars zit?” vroeg Wim. Eerst haalde het meisje haar schouders op, maar daarna knikte ze alsnog bevestigend. “Wat het ook is, zus,” zei hij zacht, “gooi het er maar gewoon uit, meid.” “Weet je het zeker?” vroeg Britt. “Ja, natuurlijk.” “Oké dan,” zuchtte ze. “Ik denk dat wij dringend eens moeten praten.” “Zusje, ik denk dat wij het voorbije anderhalf uur niets anders hebben gedaan,” meende Wim te moeten opmerken. “Dat wel,” reageerde Britt ad rem, “maar dat soort gesprek ...

... bedoel ik nu even niet. Ik denk dat wij dringend eens moeten praten over hoe het nu verder moet met ons… Ik vraag me af hoe het nu verder moet met jou en mij… papa!” “Heu!?” reageerde Wim als door een wesp gestoken. Voor Wim leek het alsof een ijskoude hand zijn hart samenkneep en tegelijkertijd voelde hij zijn gezicht rood aanlopen. “Hoe… hoe bedoel je,” wist hij uiteindelijk te stamelen. “Ach man!” bitste Britt fel. Ze liet zijn hand los en maakte een niet mis te verstaan wegwerpgebaar. “Draai er alsjeblieft niet langer omheen. Ik weet al langer dat jij mijn natuurlijke vader bent. Vertel me liever maar eens waarom je dat altijd voor me hebt verzwegen.” Wim boog het hoofd. De verwijtende blik in de ogen van zijn dochter maakte als het ware een diepe kras in zijn ziel. Het ergst van al was dat haar verwijt volkomen terecht was. Uitstel was in samenspraak met Hilke vanzelf geëvolueerd naar afstel en dat hij nooit als een probleem ervaren. Nu wel! Natuurlijk had hij het haar zelf moeten vertellen vooraleer iemand anders dat zou doen. Maar… die iemand anders kon alleen zijn vandaag begraven zus, levensgezellin en minnares zijn, realiseerde Wim zich. In dat besef durfde hij zijn dochter toch weer aan te kijken. “Hilke?” vroeg hij met onvaste stem. “Ja! Wie anders!?” bitste Britt. “Voor zover ik van haar begrepen heb, was er buiten jullie niemand anders die het wist.” “Klopt helemaal,” antwoordde Wim. “Sinds het overlijden van papa en mama wisten inderdaad alleen…” “Voor mij ‘opa ...