Anne's verleden - 5 - slot - Sex Verhalen

Anne's verleden - 5 - slot

[Lesbisch] De slang in mijn neus en de naald in mijn arm deden pijn. Mijn keel brandde en mijn oogleden wogen naar mijn gevoel 10 kilo per stuk. Op de momenten dat ik niet wegzonk in de diepte, probeerde ik grip te krijgen op de realiteit. Hoe harder ik probeerde, hoe groter de stress werd in mijn lichaam. Snelle harde piepjes achter me zorgden ervoor dat er binnen korte tijd mensen om me heen stonden, dat de naald in mijn arm bewoog of dat ik de zachte stem van Marloes hoorde. Zachtjes sprak ze lieve woorden tegen me en soms zong ze zelfs voor me. Ik moest wel dromen, want de laatste keer dat Marloes had gezongen, was jaren geleden. Ik begreep wel dat ik in een ziekenhuis lag, maar ik begreep niet waarom. Het laatste beeld dat ik had was van een duistere kamer met schimmen en ik voelde dat er meer moest zijn, maar ik kon er niet bij. Ik had geen idee meer van dagen of waren het maar een paar minuten. Ik wist alleen maar wat ik voelde. Ik voelde een duisternis in mijn lichaam en zwarte donkere plek die mij al heel lang achtervolgde. Maar ik voelde ook de aanwezigheid van mijn geliefden. De zachte hand van Marloes op mijn wang, haar geur en haar zachte lippen op de mijne. Ik hoorde de stem van mijn tante en ook die van mijn moeder. Ik wist dat ik niet alleen was, maar ik voelde me eenzamer dan ooit. Gevangen in een droom, in afwachting om te ontwaken. Het duurde nog een paar dagen voordat ik niet zoveel kalmerende middelen meer toegediend kreeg en de piepjes achter me ...

... regelmatiger bleven. Ik raakte het verdoofde gevoel in mijn ledematen ook een beetje kwijt en mijn oogleden waren niet meer zo zwaar, maar de duisternis bleef. Elke keer als ik mijn ogen open deed zag ik Marloes naast het bed zitten. Meestal met haar studieboeken of half in slaap met haar hoofd op mijn benen. Met mijn hand gleed ik zachtjes naar haar toe en streelde haar haren. Verschrikt keek ze op en de blijdschap en angst spatte van haar gezicht. Ik liet mijn hand op haar hoofd liggen en zo viel ik weer weg de duisternis in. Langzaam begon mijn lichaam de normale functies weer over te nemen. De irritante slang kon uit mijn neus en ik at weer kleine beetjes zelf. Ik protesteerde wel tegen de zusters die me kwamen wassen. Ik wilde niet dat ze alles van mij zagen, terwijl ze me al die tijd waarschijnlijk elke dag al hadden gewassen. Marloes kwam zo vaak mogelijk en als ze er was voelde ik me blij. Ze zat te leren of met haar walkman op naar muziek te luisteren. Als ik wakker was vertelde ze me over haar lessen en over dagelijkse dingen. De dokter kwam dagelijks langs tijdens de ronde en was tevreden met mijn herstel, maar waar ik van aan het herstellen was wist ik niet. Niemand leek te willen vertellen wat er aan de hand was met me. Ze deden alsof het me niet aanging en de duisternis in mijn hart nam het vaak over van mijn verstand, zoals de sirenes die Odysseus verlokte zijn boot tegen de rotsen te varen. Het was pas na een tijdje dat ik merkte dat ik niet op een gewone ziekenhuis ...