Stiefzoon in huis - Sex Verhalen

Stiefzoon in huis

... schijnbaar achteloos aan, maar ik deed of ik het niet merkte. Achteraf is het gemakkelijker om zoiets toe te geven, maar ik denk dat ik zijn ware bedoelingen gewoon niet wilde zien. Als een begenadigde danseuse ‘walste’ ik er handig omheen, tot ik vrijdag, kort na da middag, in een luchtig topje en een strak zittend sportbroekje op het terras de ramen van de veranda aan het schoonmaken was. “Vindt je het erg als ik er wat kom bijzitten, Paultje?” vroeg Arnold als begroeting. “Nee hoor. Ga je gang maar.” Ik had mijn stiefzoon niet horen aankomen. Het boek dat hij in zijn hand droeg, gaf aan dat hij van plan was om al lezend wat van het zonnige weer te genieten. Hij nam plaats in de volle zon. Zodra hij zat, trok hij zijn T-shirt over zijn schouders en wierp het achteloos op de tuintafel, waarna hij het boek opensloeg. Vanaf het trapje waarop ik stond, had ik een prima zicht op zijn mooie strakke lichaam. Een korte, sportieve broek en een paar halfopen sandalen verborgen nog wel enkele details, maar dat deed geen afbreuk aan de rest. Ik zag zo ook wel hoe knap en mannelijk het lichaam van mijn stiefzoon was. Net als zijn vader kleurde ook Arnold heel gemakkelijk. Een zonnebad van een paar uurtjes, eerder die week, had zijn huid al een zacht bruine taint gegeven, waar ik stiekem wel een beetje jaloers op was. Net dat bruine tintje leek zijn royaal aanwezige spiermassa nog eens extra te accentueren, waardoor ik tot de slotsom kwam dat mijn stiefzoon er heel aantrekkelijk en ...

... sexy uitzag. De fantasiebeelden die op dat moment door mijn hoofd flitsten waren te gek voor woorden. Opwindend, pervers, maar bovenal was het ongehoord en helemaal taboe. Ondanks de warme temperatuur daalde ik rillend het laddertje af. Mezelf berispend om mijn foute gedachten, miste ik de laatste trede. Met moeite hield ik mezelf en de emmer water overeind, maar het aluminium laddertje kletterde tegen de grond. Arnold keek op en zag wat er aan de hand was. “Gaat het, Paultje?” “Ja hoor,” antwoordde ik snel, mezelf gelukkig prijzend dat hij geen idee had van de ware toedracht van mijn misser. Ik durfde hem niet aankijken en om mezelf een houding te geven, zette ik het laddertje maar snel weer rechtop en schoof het tot bij het volgende raam. “Wacht, Paultje!” klonk Arnolds stem gebiedend. In mijn ooghoek zag ik hem opstaan en naderbij komen. “Het is ongehoord dat mijn vader nog altijd geen degelijk trapje voor je gekocht heeft. Vroeg of laat breek jij je nek nog eens met dat gammele ding. “Zo een vaart zal het niet lopen, Arnold. Ik kijk wel uit.” “Oh nee? Let maar eens op.” Het trapladdertje kreunde onder de kracht waarmee hij het heen en weer bewoog en ik moest toegeven dat de scharnierpunten wel heel gewillig mee plooiden. “Overtuigd?” vroeg hij. “Ja. Ik zal je vader toch maar vragen dat hij een ander koopt.” “Mooi zo, al ben je daar op dit moment niet veel mee vooruit. Ik stel voor dat ik de ladder vasthoud terwijl jij de rest van de ramen doet.” “Dat hoeft echt niet hoor.” ...