De Hijger 11 - Sex Verhalen

De Hijger 11

... Janneke op dit moment erg veel moeite mee had. Ze moest bij zichzelf bekennen dat ze jaloers was op Merel, en al snel zocht ze in de lespauzes maar een stil hoekje op om alleen te kunnen zijn. Eenmaal thuis aangekomen wierp ze zichzelf weer op bed of op de bank en wachtte ze tot het tijd was om naar bed te gaan. De telefoon rinkelde. Het was zaterdagavond en Janneke was alleen thuis. Het had haar heel wat moeite gekost om er voor te zorgen dat haar ouders die avond gewoon naar hun kaartavondje zouden gaan. Haar ouders waren nog steeds bezorgd, en hadden aangeboden om thuis te blijven, maar het meisje wilde niets liever dan dat ze weg zouden gaan. Nog geen maand geleden zou dit geweest zijn zodat ze met Kaspar zou kunnen praten, maar nu kon dit haar niets schelen. Het enige wat ze wilde was alleen zijn. Maar ook dit bleek geen echte hulp. Eenmaal alleen verzonk ze weer snel in deprimerende gedachten. En nu rinkelde dus de telefoon. Janneke wist dat als ze op zou nemen ze weer de hese, fluweelzachte stem zou horen van de man die haar leven zo op zijn kop had gezet. Ze negeerde echter het gerinkel. Sinds de break up met Bas was ze geen moment in een geile stemming geweest. Ze had zich zelfs niet meer gevingerd, laat staan dat ze zin had om één van Kaspars perverse opdrachtjes uit te voeren. Daarbij, alhoewel ze maar al te goed wist dat zij alleen schuld droeg, was ze toch diep van binnen nog boos op de man om wat er gebeurd was. Ze besloot dan ook om de telefoon niet op te ...

... nemen. Dit bleek echter makkelijker gezegd dan gedaan, want de beller bleek vasthoudend. Soms hield de telefoon even op, maar niet veel later begon hij weer geluid te maken. Janneke zuchtte gefrustreerd, en drukte een kussen over haar oren, maar zelfs dat sloot het gerinkel niet buiten. Uiteindelijk hield ze het niet meer uit en reikte ze naar de hoorn. ‘Janneke’, zei ze chagrijnig. ‘Hallo Janneke, fijn dat je toch besloten hebt om op te nemen’, klonk de hese stem. ‘Wat wil je?’ ‘Je bent kwaad op me.’ Het was geen vraag, maar een vaststelling. ‘Ja, zonder jou zou ik nog met Bas samen zijn.’ Kaspar zuchtte. ‘Het spijt me wat er gebeurd is Janneke, maar ik had je gewaarschuwd dat onze verhouding in conflict zou kunnen komen met wat jij met je vriendje had.’ ‘Het zal wel. Wat wil je van me?’ Opnieuw een zucht. ‘Ik heb een opdracht voor je.’ ‘Nee.’ ‘Je weet nog niet eens wat het is.’ ‘Het kan me niet schelen’, bitste ze, ‘ik doe het niet’. Kaspars stem klonk licht droevig toen hij antwoordde: ‘Dat is jammer, maar dat is natuurlijk jouw keuze. Bedenk echter wel het gevolg. Als je de opdracht niet uitvoert is onze relatie ten einde. Dan hang ik op en hoor je nooit meer iets van me. En dan is alles voor niets geweest.’ Een steek ging door haar hart toen ze dat hoorde. Kon ze dat echt laten gebeuren? Dat alle pijn die ze nu leed zinloos zou blijken? Ze kreunde van frustratie; hij had haar weer te pakken. ‘Wat moet ik doen?’ Het was zondagochtend, en Janneke stapte uit de bus. Ze was ...