Het vruchtbaarheidsritueel - Sex Verhalen

Het vruchtbaarheidsritueel

... Niet dat we er serieus zoveel van verwachtten, maar de natuur in de buurt van Tusamehe was zo mooi dat we er toch heen wilden.Het was een paar uur vliegen en daarna werden we minstens net zo lang door een bus over een hobbelig weggetje vervoerd. Tusamehe was een prachtig gebied. Het oerwoud was dicht en onontgonnen en het enige teken van menselijk leven was de weg waarop we reden en af en toe een dorpje waar we voorbij reden. We wisten niet precies waar we moesten zijn, maar de chauffeur, een grote neger en goedlachse kerel die gebrekkig engels sprak, had ons beloofd eruit te zetten op een plek die ons wel zou bevallen. Bijna was ik bang dat hij ons zou vergeten.Na drie uur rijden reed hij een dropje in, in plaats van voorbij. De bevolking zelf keek wel op, maar ze waren niet extreem verbaasd. Dit zogenaamde ongerepte gebied was niet achterlijk te noemen, ze herkenden een bus wanneer ze die zagen. De chauffeur draaide zich om en lachte naar ons. "This Waliotukosea. Your village." Ik tikte Sanne aan, die tegen de raam aan was weggedommeld. "Sanne, we zijn er." "Hmmm," zei Sanne. Sanne is niet op d'r best als ze net heeft geslapen.We pakten onze spullen en stapten de bus uit. De chauffeur lachte zijn witte tanden bloot en zwaaide enthousiast naar ons. Daarna reed hij weg, tot aan de rand van het dorp, alsof hij ergens op wachtte. En daar stonden we dan. Opeens leken we goed gek. In een klein Afrikaanse dorpje, drie uur van de dichtstbijzijnde stad en zonder enige voorbereiding. ...

... Ze konden ons hier wel van alles aandoen en niemand zou het ooit te weten komen.We stonden op een pleintje. De huizen om ons heen waren uit takken en stro opgetrokken, maar de mensen die we zagen waren goed gekleed in gewaden. Niks bamboe-rokjes, kokosnoten en bizarre peniskokers, dat was gelukkig wat geruststellender. Maar waar zouden we slapen... Langzaam stroomde het pleintje vol. De kinderen gaapten ons aan, maar de volwassenen keken alleen maar. Er was geen enkele emotie op hun gezicht te lezen. Ik voelde hoe Sanne's hand de mijne beetpakte. Ze trilde een beetje. Ik wist ook niet zo goed wat te doen.De verzamelde menigte week opeens uiteen. Er kwam een oudere man aanlopen. Hij was de zestig waarschijnlijk al lang gepasseerd, maar liep met een waardigheid die aangeboren was. Zijn houding was kaarsrecht en de plukken wit haar op zijn schedel leken wel een kroon. Donkere ogen glommen onder zijn wenkbrauwen en keken ons aan. Net zo uitdrukkingsloos als die van zijn dorpsgenoten. Ik keek terug. Sanne ook. Hij leek te luisteren. En opeens barstte zijn uitdrukkingsloze masker open in een brede lach en hij riep iets wat ik niet verstond. Maar meteen na zijn uitroep lachten ook al zijn dorpsgenoten. Het was alsof de drukkende hitte van Afrika wegviel en een aangename warme gloed zich over iedereen verspreidde.Achter de man doemden twee gestaltes op. De ene viel onmiddellijk op. Hij was bijna twee meter lang en breed. Zijn armen waren zo breed als mijn bovenbenen en hij droeg een ...