De stagiair (deel 3) - Sex Verhalen

De stagiair (deel 3)

... strak aankijkt, waarna ze naar Annet kijkt en zegt “je ruimt dit vast wel even op, is het niet?” “Uiteraard mevrouw” antwoord Annet “dank u wel”. Mevrouw Klinkers geeft me enkele zachte tikjes tegen mijn wang, alsof ze wil zeggen ‘goed gedaan jochie’, maar ze spreekt de woorden niet uit en vertrekt door de grote glazen deur de hal uit. Annet neemt enkele tissues uit haar tas, begint de vloer schoon te maken en slist tegen mij “kleed je aan”, dus ik begin me snel aan te kleden, waarna zij hetzelfde doet en me aan mijn arm, mee door de voordeur, naar de auto sleurt. “Stil” zegt Annet bits, als ik de auto de oprit afrijdt en eigenlijk wil vragen of de afspraken, die Annet zojuist met mevrouw Klinkers serieus bedoeld zijn, of dat de dames een spelletje met me spelen. Annet tikt een adres in op het navigatiesysteem, zodat ik zie waar ik geacht wordt naar toe te rijden, dus zwijgzaam stuur ik de dure limousine de juiste kant op, terwijl diverse vragen door mijn hoofd spoken. Annet eist echter stilte, dus ik zwijg, gehoorzaam en ben verheugd dat ik me in de nabijheid van Annet bevindt, bij wie ik me op een vreemde manier, ontzettend op mijn gemak voel. Na een kwartier rijden zegt Annet “de afspraken zijn echt, dus stel me niet teleur Jonas”. “Beloofd” antwoord ik kortaf, ondanks dat ik wederom geen idee heb, wat er van me verwacht wordt, maar voor Annet ga ik door het vuur, heb ik zojuist besloten, aangezien ook zij openlijk haar vertrouwen in mij geuit heeft. “Mevrouw Klinkers ...

... heeft me best wel zeer gedaan” zegt Annet na een korte stilte. Uiteraard weet ik dat het over haar tepel gaat, waar mevrouw Klinkers nogal hardhandig mee is omgesprongen, doch bewust van haar pijn was ik me tot nu toe niet, dus ik antwoord correct “dat is vervelend Annet”. “Vervelend, vervelend!” herhaalt Annet verbolgen “ben je jezelf bewust dat ik deze pijn voor jou heb ondergaan?” “Eh, eigenlijk niet” antwoord ik eerlijk. “Als jij niet zo verlegen zou zijn en gewoon zou antwoorden als mensen je iets vragen, dan hoeven anderen niet voor je in de bres te springen Jonas” zegt Annet belerend. “Sorry Annet” zeg ik beschaamd, terwijl we arriveren op het adres, wat een luxueus appartementencomplex blijkt te zijn, want Annet wijst me richting een poort, die leidt richting een parkeergarage, waar ik de auto vakkundig parkeer. Via de lift bereiken we zwijgzaam haar voordeur, die leidt naar een riant appartement, dat uiterst luxe en modern is ingericht. ‘Zo, en dat voor een secretaresse’ denk ik, maar ik zwijg en knik goedkeurend terwijl ik mijn ogen uitkijk en verrast ben door de luxe. “Mevrouw Klinkers zorgt goed voor haar medewerkers Jonas” zegt Annet op eerlijke en respectvolle toon, dus ze meent het echt. “Dat moet wel als ze mij zo’n mooie bak toevertrouwd” zeg ik zacht, duidend op de limousine die ze me “te leen” heeft gegeven. “Een kinderhand” zegt Annet, maar de rest van het spreekwoord maakt ze niet af, want ze is reeds door gelopen naar de woonkamer, alwaar ze op de lederen ...