Vannacht Ben Je... - 2 - Sex Verhalen

Vannacht Ben Je... - 2

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:Vannacht Ben Je Weer Van Mij - 1Ik zit aan het kookeiland in de keuken en kijk naar het visitekaartje in mijn hand. Marcel loopt achter me langs en zegt ‘bel hem dan, je kan altijd nog nee zeggen’. Ik hum instemmend, maar weet eigenlijk niet of ik dat wel bedoel en draai de film van de afgelopen dagen even terug.Het begon zaterdag in de trein. De onbekende jongeman, zijn uitdagende houding en uiteindelijk een ongekend orgasme terwijl Marcel naast me zat. Hij deed alsof hij niets door had. Achteraf bleek dat hij bijna alles nauwlettend had gevolgd en had genoten van het idee dat zijn vrouw opgewonden raakte van een onbekende. Eenmaal thuis wilde ik mijn excuus maken, hij had iets beters in gedachten. Ik mocht het recht zetten. Onze seks was stomend, ongeremd en ging verder dan we ooit in vijftien jaar huwelijk hadden gedaan.Het visitekaartje wat de onbekende achterliet zat verfrommeld in mijn handtasje. De volgende ochtend streek ik het glad en las het. Hij heet Pascal de Vries en is grafisch vormgever. De onbekende kreeg een naam, ik had zijn mailadres en zijn website. De dagen daarna googelde ik met trillende vingers. Ik herkende zijn heerlijke stoere kop en zijn prachtige uitstraling. Er ging gelijk weer een rilling door mijn lijf. Ik dacht terug aan onze verwarrende kennismaking, mijn ongekend orgasme en de reactie van mijn man Marcel.De houding van Marcel verwarde me. Ik had verwacht dat hij boos zou zijn, dat was hij niet. ...

... Op een of andere manier leek het hem te plezieren, het idee dat iemand op me geilde en hoe ik daar vervolgens op reageerde. Marcel daagde me zelfs uit. Na onze thuiskomst was ik bereid geweest om alles te doen om het goed te maken. Hij benutte het ten volste, was dominant en ik liet hem verder gaan dan ooit tevoren. Na meer dan een uur stomende seks lag hij achter me en vroeg ‘ga je het doen?’. Ik was verward, van het avontuur in de trein, van de dominantie Marcel en van de pijn in mijn lijf. Met krakende stem zei ik ‘ja, ja… ik doe het’.De volgende dagen zat ik in een ontkenningsfase. Wilde ik het wel of wilde ik het niet? Marcel liet me in mijn sop gaar koken en ontweek mijn pogingen om aandacht en raakte me een week niet aan. Mijn verlangen naar lichamelijk contact en de herinneringen aan die ongelofelijk geile zaterdag overwonnen uiteindelijk. Ik mailde de ‘onbekende’ Pascal maar kreeg dagenlang geen reactie. Later belde ik hem, sprak zijn voicemail in maar hoorde niets van hem. Tot afgelopen vrijdagochtend. Ik probeerde het nog één keer, tot mijn schrik nam hij op.Ik hoorde voor het eerst zijn stem, hij begroette me met mijn naam en zie ‘dag Vera’. Mijn stem sloeg over, ik stotterde bijna ‘eh, dag, dag Pascal’. Er klonk en klein lachje, hij sprak zacht ‘gaan we elkaar zien?’. Ik hakkelde weer ‘eh jah, ja graag’. Hij stelde zondagmiddag voor, om drie uur in het grand café aan de markt. Ik stemde zonder omhaal in en drukte uiteindelijk met trillende vingers mijn telefoon ...