Het Contract - Sex Verhalen

Het Contract

... deur uit, deed zijn jas aan, rende naar zijn auto en stapte opgelucht in. Rustig reed hij naar het huis van Eva, niet omdat hij rustig wilde rijden, maar om gewoonweg niet op te willen vallen. Zo midden in de nacht is de politie veelal alert en aangehouden worden om lastige vragen te beantwoorden, was op dat moment niet waar hij op zat te wachten. Eenmaal aangekomen bij het huis van Eva, stapte hij uit de auto die hij had geparkeerd op de parkeerplaats voor het appartementencomplex. “Ook om niet op te vallen” sprak hij grinnikend voor zich uit. Hij liep de centrale hal in en vond al snel de voordeur van het appartement van Eva. Snel liep hij naar binnen en liet de deur zacht in het slot vallen. Hij deed de lampen aan, maar niet te veel, “dat zou opvallen”, dacht hij. Direct liep hij naar boven om de slaapkamer te zoeken, want juist daar bevinden zich de eventuele ‘stoute’ dingen, althans, meestal. De slaapkamer had hij snel gevonden. Hij doorzocht het nachtkastje, daar vond hij niets bijzonders, behalve wat onschuldige speeltjes. Hij keek onder het bed, ook daar vond hij niets anders dan gewone lectuur en hier en daar een sexboekje. Hij zag geen kledingkast. “Die moet dan in een andere kamer zijn” dacht hij hardop. Hij vond de kamer, wat een ware kleedkamer bleek te zijn met een ruime hoeveelheid aan kasten. “Wow, dat wordt zoeken geblazen!”. Snelheid EN voorzichtigheid waren geboden, want Eva kon natuurlijk weer ontwaken en als ze ontwaakte zonder dat hij weer gearriveerd ...

... was bij Heemskerk, kon hij het wel schudden met zijn prachtbaan. Dus in een snel tempo doorzocht hij de kasten van Eva, daarbij liet hij wel een enorme puinhoop achter, want alles netjes op z’n plekje terug te leggen, daar had hij nu geen tijd voor. Natuurlijk vond hij pas in de laatste kast wat hij wilde vinden, nee, wat hij moest vinden. Een klein koffertje lag helemaal achter een grote stapel handdoeken. Met een zucht van opluchting griste hij het koffertje achter de handdoeken vandaan en kon niet voorkomen dat er een paar handdoeken op de grond vielen. “Voor later een zorg” dacht hij. Hij wilde het koffertje openen, maar kwam er achter dat er een cijfercode voor nodig was. “Dat zoekt meneer maar uit, ik ben weg!” fluisterde hij en liep zo snel hij kon naar beneden. Daar aangekomen deed hij alle lichten uit en ontsloot voorzichtig de voordeur, keek om zich heen of niemand hem zag, constateerde dat er inderdaad niemand op dat tijdstip per ongeluk nog een hond moest uitlaten, grinnikte om zijn gedachte en deed de voordeur zachtjes op slot. Met een normale tred verliet hij de hal en stapte zonder op te vallen weer in zijn auto. Hij probeerde nog eenmaal het koffertje open te krijgen, maar dat lukte hem natuurlijk niet. Hij startte de auto en reed, omzichtig kijkend in zijn spiegels, met een snellere vaart dan op de heenweg, naar huis. Onderweg constateerde hij dat er een politieauto achter hem reed, maar hij bleef rustig, minderde ook geen snelheid, keek op de teller, hij reed ...