De parel van São Tomé 7 - Sex Verhalen

De parel van São Tomé 7

... op en ik heb ruim voldoende en ik denk de anderen ook.” De anderen knikken ter bevestiging. “Benita, wij rijden zo direct nog even naar Porto Alegre, we willen nog wat foto’s maken” zegt een van de gasten. “Goed ik laat het hek wel open en dan sluit ik af als jullie binnen zijn. Niet nà tien uur neem ik aan.” “Nee, dat zeker niet.” De vier staan op en lopen weg. “Ik ga opruimen en kom zo terug.” “Wij lopen naar onze hut” zegt Fred. “Dan kom ik daar ook naar toe.” Een goed kwartiertje later komt Benita aangelopen. “Hoi” begroet ze hun en ze gaat zitten op een boomstronk. “Benita” begint Isabel, “ik heb van een vriendin gehoord dat jouw vader dit met je moeder runde, maar die zie ik niet.” “Nee, mijn moeder is twee jaar geleden overleden. Ze kreeg een gezwel net boven haar oor en dat bleek kwaadaardig te zijn. Mijn vader heeft me toen gevraagd om het van haar over te nemen. Ik stond toen op het punt weg te gaan naar de stad want hier is verder niks. Ik heb toen besloten hem niet in de steek te laten en ben gebleven. En ik heb nog geen dag spijt daarvan gehad.” “Dat is fijn, maar sorry van je moeder.” “Ja, ach die dingen gebeuren. Ik ben er nu ook wel een beetje overheen.” “Maar dit is geen groot parkje.” “Nee, vijftien huisjes, maar papa is nu in São Tomé om te overleggen met een aannemer. We willen er vijf huisjes bij.” “En is dat nog steeds te behappen voor jou?” “Ja hoor, dertig huisjes zou ik ook nog wel aankunnen, alleen papa wil niet te hard groeien maar gewoon rustig ...

... in stapjes van vijf. Maar ik doe alleen het eten. Een hut schoonmaken is alleen als er gasten weg gaan. En dan doe ik om de dag het sanitair. Jullie hebben toch ook je eigen beddengoed bij je.” “Ja, twee stellen, één voor elke week.” “Oké, dat doen we tegenwoordig ook, eigen beddengoed, scheelt een hoop sores met wassen en zo. Maar hebben jullie zin om bij de fuiken te kijken? Het begint al wat te schemeren dus moeten we nu gaan, dan zien we nog wat.” Met zijn drieën lopen ze naar het andere strandje. Benita loopt een stukje rechtdoor naar het andere einde. Daar staan stokken in het water. Benita loopt erin tot iets boven kniehoogte. Ze pakt de touwen van de eerste en trekt. Er komt een fuik uit het water en ze ziet vijf grote vissen spartelen. Ze tilt het net op en schudt het leeg op het zand. In rap tempo geeft ze de grote vissen een klap net achter hun kop en ze stoppen met spartelen. Alle kleinere vis gooit ze terug in het water. “Ga pappa en mamma maar halen” zegt ze en kijkt Isabel en Fred lachend aan. “Dat zeg ik altijd tegen die kleintjes.” Het tweede net komt eruit en daar zitten nog eens drie behoorlijke vissen in. Die krijgen dezelfde behandeling en de kleintjes gaan weer terug met het bekende verzoek. Ze pakt bij de bomen een palmblad en trekt er een lange reep vanaf. De acht vissen legt ze met de staarten bij elkaar en wikkelt het blad er strak omheen. Een knoop erin en ze kan de acht vissen optillen. “En gooi je die nou in de vriezer?” “Eerst schoonmaken, dus ...