Een verassing - Sex Verhalen

Een verassing

... tikte een paar keer met haar stokjes en sloeg af. De gitarist viel in met de bekende akkoorden van een nummer van David Bowie, later populair gemaakt door Nirvana, 'The man who sold te World'. Oh, deze band was beslist niet slecht, en veel beter dan de bandjes die normaal optraden. Ze speelden covers van de oude shock-rockers, zoals David Bowie, Bauhaus, Alice Cooper, Iggy Pop, Lou Reed... maar om je de waarheid te zeggen keek ik alleen maar naar hem. Hij bewoog zich soepel en gracieus als een engel. Hij maakte muziek niet met zijn handen, maar met zijn hele lijf en leek zijn ziel in de noten te leggen. Het was de zanger die alle aandacht probeerde op te eisen en vooral ook kreeg, maar hij bleef de mijne vangen. Oh, ik voelde dat zijn muziek me betoverde en naar hem toe trok. Ik had me allang geëxcuseerd bij Alex en zijn kennis en was naar het podium gelopen. Ik bleef maar naar hem kijken, naar zijn hemelse volmaaktheid. Het was alsof ik naar seks keek, zo sensueel plukte hij aan de snaren van zijn gitaar. Na elk nummer, na elke beperkte solo waarbij de zanger teveel aandacht opeiste klapte ik voor hem. En hij merkte het. Hij keek me aan met zijn blauwe ogen en lachte en knipoogde. Ze speelden anderhalf uur lang en anderhalf uur lang genoot ik van de muziek en van hem. Na hun laatste nummer gaf iedereen hen een welverdiend applaus. Ze waren allemaal goed, zelfs de arrogante zanger. Maar ik klapte toch vooral voor hem. Hij had het ongetwijfeld door, want hij keek mijn kant op ...

... en zag mijn enthousiasme. Na het applaus draaiden ze zich om en pakten hun spullen in. Zijn gitaar was natuurlijk zo in de koffer, maar hij was zo aardig om nog te helpen met het drumstel. Ik wilde hem zo graag feliciteren met zijn optreden en eventueel kijken of hij interesse had in wat ander vermaak, maar voorlopig leek hij bezig. Al keek hij wel even over zijn schouder om te kijken of ik er nog stond en lachte even ondeugend naar me. Die lach maakte heel wat los in mij. Ik ging Alex maar weer even opzoeken. Alex was nog steeds in gesprek met zijn kennis. Ik vroeg hem of hij zijn sleutel bij me had, want misschien zou ik wat later thuis komen. Alex keek me even verbaasd aan: "Die zanger is je type toch helemaal niet? Hij kan mooi zingen, maar wat een arrogant stuk vreten." Alex is niet zo subtiel. Ik schudde mijn hoofd: "Nee, de gitarist." Alex keek even vreemd op. Toen schoot hij in de lach: " Nou ja, geen probleem, ik heb de sleutel bij me, voor het geval ik die nodig zal hebben." Hij keek alsof hij nog iets wilde zeggen, maar bedacht zich. Zag ik een pretlichtje in zijn ogen? Een slanke hand op mijn schouder vroeg mijn aandacht: "Vond je het mooi?" Het was de gitarist. "Prachtig", wist ik uit te brengen. "Wil je iets drinken?" "Een biertje. Ik hoef niet meer te spelen en Marjorie rijdt vanavond." "Marjorie?" vroeg ik. "De toetseniste." We raakten in een kort gesprek. Wat is je naam? En de jouwe? Doe je dit elke avond? De standaard vragen, meer het inleidende ritueel. Hij ...