De Oude Fabriek - 2 - Sex Verhalen

De Oude Fabriek - 2

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:De Oude Fabriek - 1Mijn Grootvader Theo zit in zijn fauteuil naar mij te lachen. Als kleine jongen zit ik aan zijn voeten te luisteren naar zijn verhalen en ben gefocust door zijn glinsterde medaillon rond zijn nek. Hij is oud en afgezwakt. Donker wolken vul de hemel en het wordt donker in de kamer. Bevend overhandigd hij me zijn halsketting met de medaillon en zegt “bewaar hem goed, hij betekend alles voor mij.” Doffe stemmen komen tot mij, grootvader verdwijnt in een diep zwart gat. “Meneer,… Meneer,… wakker worden,… Meneer Brauwens, hoor je mij” spreekt een stem me luider toe. Het zwart voor mijn ogen word wit en knipper met de ogen door het felle licht. “Gaat het weer meneer” vraagt de verzorger aan mij en trekt me aan mijn arm recht.Op de grond zit ik recht neer naast de verzorgerster die mij ondersteunt. “Waar ben ik”, vraag ik haar, maar herinner me plots wat er aan vooraf ging en onderbreek haar onmiddellijk, “Waar is de oude man”. “Bedoel je Klaas, die is naar zijn kamer en als het gaat zou u ook beter gaan” antwoord ze me bevelend. Nog gedesoriënteerd verlaat ik het verzorgingshuis.De rest van de week kan ik me niet ontdoen van wat er me overkomen is in het tehuis, maar laat het rusten. Plotseling had niet de oude fabriek, maar de oude man Nikolaas mijn fascinatie opgewekt. Zit er wel mee verveeld dat ik de oude man had doen schrikken. Al had ik alleen maar mijn naam vernoemd. Met een wenskaartje heb ik mijn ...

... verontschuldigingen verstuurd maar weet nu niet hoe het met de man gaat. Tot ze mij na een week opbelde met het bericht, dat Nikolaas me wilde spreken. Als een klein kind was ik ongeduldig om te gaan, maar ook meteen zenuwachtig en nieuwsgierig wat de man mij nog te vertellen had. Met een klein bonkend hartje stap ik zijn kamer binnen.Nikolaas zit in zijn privé fauteuil dat naast zijn bed staat met een verlaagd salontafel er voor. Hij staart voor zich uit als ik hem begroet. Op de kamer staat een lage kast met foto van een oudere vrouw en daarnaast een zwart-witte trouwfoto. Wanneer ik voor hem op het salontafeltje ga zitten, kijkt hij me met betraande ogen aan. “Gaat het” vraag ik hem. Hij knikt bevestigend en sluit zijn ogen.Wanneer hij ze weer opent, neemt hij mijn handen vast en vraag mij te luister naar zijn verhaal en hem te beloven dat ik het niet zal doorvertellen, wat ik dan ook maar doe.Met een bevende stem verteld hij me, “Toen ik geboren ben, was de euforie van de eeuwwissel al enkele jaren achter de rug. De industrialisatie hadden de bevolking in twee groepen verdeeld. De rijke industriëlen en de arme arbeiders. Mijn wieg was bij die laatste opgesteld.” Zijn stem wordt rustiger, ”Mijn ouders gaf mij de naam Nikolaas, maar werd algauw vervormd naar Klaasje door mijn klein, mager en kwetsbaar lichaampje. We waren een kloosterrijkgezin waardoor mijn moeder haar handen vol had met het huishouden. Vader was de kostwinner, maar verdiende niet voldoende om alle mondjes te vullen, ...