Diagnose: Borstkanker, deel 4 - Sex Verhalen

Diagnose: Borstkanker, deel 4

... terwijl ze zijn strelingen met toenemend verlangen beantwoordde. Ze wist heel goed dat hij haar wilde zien zoals ze was, en dat wilde ze zelf ook. Maar ze was er bang voor om de knoop door te hakken en probeerde zich daarom moed in te praten. Als hij de man was die ze zocht en naar wie ze zo verlangde, zo redeneerde ze, dan zou hij haar accepteren zoals ze was. Dat had hij ook al tegen haar gezegd, maar twijfel weerhield haar nog. En toen kreeg ze even het gevoel alsof ze een ander voor haar liet spreken. Ze waakte ervoor die stem niet in de rede te vallen, bang dat het er dan nooit meer van zou komen. "Toe maar, Hans." fluisterde ze hees en zwaar ademend, "Maak mijn beha maar los." Hij kuste haar teder op haar ogen en vroeg zacht: "Weet je het zeker, schat? Het hóeft niet, hoor." "We willen het allebei, lieverd." Inwendig juichte de stem in haar, blij dat de kogel door de kerk was en dat ze nu niet meer terug kon. "En we kunnen niet optimaal van elkaar genieten als jij me niet kunt zien zoals ik ben. Ik hoop alleen maar dat jij me ook kunt zien zoals ik ben." Hij keek haar heel even met een licht gevoel van teleurstelling aan, maar hij begreep haar heel goed en zei toen: "Lieve schat, ik heb al gezegd dat jouw borsten heel geschikt zijn om het genot te verhogen, maar ze zijn niet absoluut noodzakelijk. En je hebt nog een borst, dus daar vermaak ik, vermaken we ons ook wel mee. Bovendien, als ik jou zie, Michelle, dan zie ik veel meer dan alleen een mooi lijf." Ze lachte ...

... met vochtige ogen, maar meende toch een tegenwerping te moeten maken. "Nou, Hans, zo mooi is dit lijf niet meer, hoor." "Dat bepaal ik zelf wel." antwoordde hij eenvoudig. "En als je je prothese hebt, dan ga je weer lekker in je bikini naar het strand. En dan krijg je allemaal geile kerels achter je aan, en die sla ik dan wel van je af. Oké?" Ze schoot in de lach, porde hem plagend in zijn zij en voelde zich volkomen gerustgesteld. "Maak mijn beha los, Hans. Ik heb nog een borst voor je, waar je van mag genieten zo veel je maar wilt." Toen hij de sluiting van haar beha had losgemaakt, deed Michelle hem zelf af en gooide het ding in een hoek van de kamer, terwijl ze hem verwachtingsvol aankeek. Hij keek van haar naar de plaats, waar haar rechter borst had moeten zitten en zag een groot, rond litteken. Maar hij wist ook dat dat weg zou trekken en dat er helemaal niets meer van te zien zou zijn als ze eenmaal haar prothese had. Hij keek er nog eens naar, keek haar toen aan en herkende de blik van vertrouwen in haar ogen. "Michelle," zei hij, "je bent hartstikke mooi en ik hou van je en ik wil met je trouwen." "Hè?" riep ze verbaasd lachend uit, "Loop je nu niet wat hard van stapel?" "Nee. Meisje, ik ken jou langer dan vandaag." zei hij eenvoudig. "Lang genoeg om te weten wat ik wil." Ze keek hem even aan met ogen, waarin hij tranen van geluk zag opwellen en toen wist hij genoeg. Maar haar antwoord verraste hem toch. "Wacht daar nog maar even mee, Hans. Ik heb de chemokuur en de ...