Marion was gehaast - 1 - Sex Verhalen

Marion was gehaast - 1

Marion was gehaast. Ze had het o zo druk. Ook vandaag zaterdag. Ze stond op het punt om wat bijles te gaan geven aan Samir. Samir was een vluchteling die onlangs bij haar in de buurt was komen wonen en in haar klas zat. Marion had het meteen op zich genomen om deze jongen wat te helpen zodat hij zich uit de slag kon trekken. Marion was net 18 geworden. Haar beschrijven is bijzonder gemakkelijk. Ze had lange blonde haren, een fijn gezicht en een slank lichaam. Ze leek op een meisje die je overal kon ontmoeten. Ja vandaag was ze gehaast want ze moest straks nog met haar club een volleybalwedstrijd gaan spelen. Ze gooide haar rugzak over haar schouders, vloog de trap af en sprong op haar fiets. Het was amper 5 minuutjes rijden. Met snelle tred trapte ze door het park en bereikte met een rode blos op haar wangen een alleenstaand huisje die de beste jaren had gekend. Hier woonde Samir dus. Tja, vluchtelingen kregen nu eenmaal een woonst toegewezen die net niet op de reguliere immomarkt kon geplaatst worden. Marion zette haar fiets in het prieeltje dat met onkruid was overwoekerd en klopte aan, een bel vond ze niet. Net toen ze nogmaals wou aankloppen, zwiepte de deur open… “Hoi Samir, heb je er zin in vandaag ?” flapte ze er uit. Maar toen ze opkeek, zag ze een wat oudere, grijze man die haar van kop tot teen in zich opnam. “Jij moet Marion zijn, niet ? Kom binnen. Samir komt zo meteen …” De man deed een stap opzij en liet Marion naar binnen stappen. Ondertussen had hij zijn ...

... blik over haar prachtige verschijning laten gaan en had moeite om de tekenen die hij voelde opborrelen, te verdoezelen. Wat een stuk zeg ! Marion werd naar de living geloodst. De ruimte zag er stoffig en aftands uit. Enkele fauteuils, een kast, een tafel, wat stoelen en vergeelde kaders maakten dit interieur tot een geheel dat Marion aan haar grootmoeder deed denken. Veel tijd om zich te verdiepen kreeg ze niet. De man, die blijkbaar de vader van Samir, moest zijn, liet haar plaatsnemen aan een tafel die vol lag met oude tijdschriften, kranten, twee kopjes en enkele borden die hun beste tijd hadden gekend. Enkele vliegen gonsden over de restjes van een ontbijt. Marion voelde zich niet meteen op haar gemak. De man had dit in de gaten en verontschuldigde zich voor de rommel. “Ja Samir heeft al zoveel over jou verteld. Ik vind het leuk dat je hem wilt helpen.” De korte babbel met de man stelde Marion op prijs en ze voelde zich met de minuut wat meer op haar gemak. Ze nam haar smartphone en keek hoe laat het was. “Wanneer zei je dat Samir er is”, vroeg ze terwijl ze de man aankeek die tegenover haar had plaatsgenomen. Ze zag zijn gerimpeld gezicht met de eerste tekenen van kaalheid. Zijn hemd zat gekreukt en gespannen om zijn lijf en verdoezelde zijn dronkemansleventje. “Hij heeft mij gezegd dat hij eerst nog wat boodschappen ging doen”. Niets was minder waar want de man had Samir wandelen gestuurd zodat hij zelf in eerste instantie uitgebreid kennis kon maken met het wicht dat nu ...