Voetjes op de grond (3) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (3)

... je nog iets drinken?” vroeg ze. “Ik lust nog wel een bakje koffie,” antwoordde ik. “Koffie is niet meteen wat ik in gedachten heb, Marianne.” Het volgende moment trok ze de koelkast open en haalde een mooie, groene fles tevoorschijn. Daarna pakte ze twee cocktailglazen uit een van de bovenkastjes. “Wat dacht je van champagne?” “Wauw. Dat dronk ik nog nooit,” antwoordde ik, geheel naar waarheid.” “Dan wordt dat hoog tijd, liefje.” De luide knal waarmee de stop van de fles ging liet me schrikken. Iets wat Suzanne deed schaterlachen. Terwijl haar aandacht gericht was op het vullen van de glazen, schoot me plots het complimentje te binnen dat ik haar al had willen maken toen we aankwamen, maar wat ik in de aanwezigheid van mijn ouders niet had aangedurfd. Nu we alleen waren durfde ik het wel. “Suzanne, wat zie jij er ongelooflijk schitterend uit vandaag.” “Dank je,” zei ze glimlachend. “Jij trouwens ook hoor.” “Meisjesachtig zul je bedoelen. Lang niet zo op en top vrouwelijk zoals jij.” “Meisjesachtig mooi! Dat is wat ik bedoel, Marianne. Een ontluikende bloem in de knop waarvan alleen een kenner weet welke schoonheid er straks tevoorschijn zal komen. En geloof me… ik ben een kenner.” Haar antwoord bracht me redelijk in verlegenheid. Met een blos op de wangen kon ik zo gauw geen passend antwoord bedenken. Toen Suzanne dat merkte, maakte ze het wat gemakkelijker voor me. “Heb nog even geduld wat jouw uiterlijk betreft, Marianne, want het komt helemaal goed met je. Nogmaals ...

... bedankt voor jouw compliment. Daar ben ik heel erg blij mee. Eerlijk gezegd…” Ondertussen had ze de beide glazen opgepakt en duwde er eentje in mijn hand. “Eerlijk gezegd, is het speciaal voor jou dat ik er vandaag zo bij loop.” “Voor mij..!?” Ik geloofde mijn oren niet. “Waarom?” “Nou… Jij zag me tot hiertoe alleen maar in die losse kleren die ik bijna altijd draag. Als jij straks mijn voetjes nog eens gaat verwennen, dan kun je maar beter een idee hebben wat voor een lijf er op die voetjes rust, dacht ik zo. Vandaar dit strak zittende pakje. Zo te horen moet ik niet bepaald spijt hebben van mijn keuze.” “Zeer zeker niet, Suzanne. Het staat je beeldig.” “Mooi zo, ik geloof je,” zei ze lachend. “Zullen we dan nu maar eens proeven?” Haar voorbeeld volgend, nam ik meteen ook maar een flinke slok van het parelende vocht. “En? Is het lekker,” vroeg ze. “Lekker wel,” zei ik, mijn vrije hand bewegend alsof ik mezelf koelte stond toe te wuiven. “Poeh! De bubbels stijgen me meteen naar het hoofd. Ik heb niet zoveel ervaring met alcohol, maar dit lijkt me wel wat sterker dan een biertje.” “Dat is zeker zo,” grinnikte Suzanne. “Zullen we een volgend slokje dan nog maar even uitstellen?” Dat leek mij ook het beste en omdat zij haar glas op het aanrecht zette, deed ik dat ook maar. Ze draaide zich terug in mijn richting en plots keek ze me met een ernstige blik aan. “Marianne, ik kan maar beter eerlijk zijn tegen je. Sinds vrijdagmiddag heb ik uitgekeken naar dit moment waarop jij en ik eens ...