De Gave 4 - Sex Verhalen

De Gave 4

... veegde zichzelf intussen schoon met een tissue. In een opwelling stak ik de vinger, waarmee ik eerder haar bruine holletje had verkend in haar mond. Tot mijn grote verbazing begon zij die glimlachend af te likken. “Kom je snel terug?” vroeg ze nu aan me. “Binnen drie of vier uur,” antwoordde ik. Teleurstelling stond er nu op haar gezicht te lezen. Volledig aangekleed nu, trok ik haar overeind en drukte haar weer dicht tegen me aan. “Het is maar voor even schatje,” troostte ik haar. “Daarna zijn we voor altijd samen bij elkaar.” Ze knikte begrijpend. Opeens hoorden wij de deurbel die drie keer kort na elkaar met korte tussenpauzes rinkelde. “Niet opendoen,” zei ik. “Je doet voor niemand meer open en je vergeet ook niet om straks naar mijn naam te vragen als ik weer voor de deur sta. Je doet dan ook nooit meer open zonder dat je weet wie het is.” Gevolgd door Mona liep ik weer terug naar de woonkamer. Daar zette ik nu dat koffertje dat ik die pooier afhandig had gemaakt op de salontafel neer en klikte het deksel open. Die oen had zelfs niet eens het cijferslot ervan ingeschakeld. Het geld, een dik pak bankbiljetten zat in een doorschijnende plastic zak. In een tussenschot stak warempel ook nog een pistool met een geluidsdemper. “Straks neem ik dat koffertje mee. Maak jij ondertussen je bagage klaar, want ik kom je halen met de auto,” zei ik nu tegen haar. “Goed, dan kan ik meteen de huissleutel aan de huisbazin overhandigen.” “Tot straks,” zei ik en gaf haar een ...

... afscheidszoen. Beneden in de hal stond er een politieagent en toen hij mij nu de trap af hoorde komen, liep hij dan ook meteen naar me toe, terwijl hij me aandachtig opnam. “Woont u hier?” vroeg hij vervolgens. “Nee, ik kwam hier juist iemand opzoeken,” antwoordde ik. “Wie dan als ik vragen mag, want er lijkt hier wel niemand thuis te zijn.” “De dame in kwestie was niet thuis,” zei ik, terwijl ik ondertussen zijn wantrouwen deed wegsmelten als sneeuw voor de zon. “Zocht u dan soms iemand?” Die agent schokschouderde even. “Weet u soms niet wie er daarnet voor een ziekenauto heeft gebeld? We hebben namelijk een dooie hier vlak voor de deur gevonden.” “Nee, daar heb ik geen enkel idee van, maar bent u er zeker van dat hij al overleden was?” “De dokter die met de ambulance was meegekomen zei van wel. Een hartaanval volgens hem. Ze hebben nog getracht hem te reanimeren, maar het was schijnbaar al te laat.” Ik schudde nu gemaakt meewarig met het hoofd. “Wat erg.” “Helemaal niet hoor,” zo weerlegde die agent nu. “Het was dan ook een stuk uitschot van het laagste allooi.” Met een knikje nam ik afscheid en toen ik de voordeur open duwde, stuurde ik die agent nu de suggestie mee dat hij mij nog nooit had gezien en dat er verder niemand hier in het gebouw aanwezig was. Op straat staand, belde ik nu meteen naar mijn moeder. “Het is pas half drie liefje en ik zeker nog voor een paar uur werk,” zei Claire, zodra ze mijn nummer op haar beeldscherm had zien verschijnen en opgenomen had. “Ik heb net een ...