Voetjes op de grond (12) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (12)

... comfortabel. Met mijn aandacht op haar weelderige, blonde struik gericht, was een eerste, grove snoeibeurt zo gebeurd. Haar kutje was al gauw zoveel duidelijker zichtbaar en het leek wel alsof haar lipjes samentrokken bij iedere knippend geluid van het schaartje. Even dacht ik dat ze me niet helemaal vertrouwde, maar naar haar opkijkend, zag ik meteen dat ik geen reden had om daarover in te zitten. Met haar ogen gesloten en haar hoofd achterover leunend op de badrand, straalde ze zoveel rust uit dat ik er zelf ook rustig van zou worden. Alleen… het roze tongpuntje dat speels tussen haar lippen pookte was zo sexy dat het binnen in mij allesbehalve rustig werd. Ik moest mezelf tot de orde roepen om vooral geconcentreerd te blijven, want ondanks mezelf was ik vastbesloten om van haar blonde donsjes iets heel moois te maken. Een hele tijd liet ze me zwijgzaam mijn gang gaan en daar was ik beslist niet rouwig om. Haar lipjes waren al snel zo spiegelglad als maar kon en weldra was er tot ruim boven haar klitje eveneens geen stoppeltje meer te bekennen. Uiteindelijk kon ik me om de echte afwerking bekommeren die ik in gedachten had, simpelweg omdat de structuur van haar schaamhaar daar gewoon om vroeg. Vanaf haar liezen werkte ik met het scheermes naar het midden toe, er zorgvuldig over wakend dat ik in perfecte symmetrie bleef. Het resultaat was een fraai kerstboom modelletje, ondersteboven welteverstaan, maar dan zo ragfijn dat het van op een afstandje meer weg had van een ...

... pentekening dan van een bosje schaamhaar. Net toen ik eventjes de tijd nam het resultaat te bewonderen, verbrak Suzanne de stilte “Misschien is het gemakkelijker voor je als je gelijk maar alles wegscheert,” zei ze plots. “Oh nee!” reageerde ik geschrokken. “Dat gaat niet gebeuren. Laat ons dat alsjeblieft maar niet doen.” “Scheer jij jezelf dan ook nooit helemaal? vroeg ze lacherig. Blijkbaar vond ze mijn reactie best amusant. “Euh, nee,” bekende ik met een opkomend blosje. “ Ik… ik hou er wel van als er een klein beetje mysterie overblijft.” “Zo’n mysterie ben ik niet meer voor je,” giechelde ze. “Ik zou zelfs denken dat er voor jou aan mijn lijf nog weinig of niets overblijft om te ontdekken.” “Dat betwijfel ik.” Zelf nu ook lachend, spatte ik wat water over haar schoot om de laatste haarrestjes weg te spoelen. Eenmaal daarmee klaar pakte ik er een spiegeltje bij zodat ze zelf het resultaat kon zien. Ik was blij als een kind dat net in de snoeptrommel mocht grabbelen toen ze zich heel tevreden en dankbaar toonde over het eindresultaat. Zodra ik mijn eigen benen en voeten had afgedroogd, hielp ik Suzanne uit het bad. Dit was vertrouwd terrein en ik mag wel zeggen dat ik tijdens het afdrogen al heel wat minder timide was dan een dag eerder. Ik durfde het zelfs aan om haar een beetje te knuffelen. Ze stond het probleemloos toe en ging er zelfs een stukje in mee, maar na een tijdje wilde ze toch naar haar kamer om wat te rusten. Nadat ik de badkamer had opgeruimd ging ik met de ...