(on)Gewenste intimiteiten 3/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 3/4

... tong in en uit haar gleed. Al gauw werd de prikkelende sensatie in mijn onderbuik zo sterk dat ik mezelf moest dwingen om me zeker ook op Angela’s genot te blijven concentreren. Terwijl we elkaar aldoor strak bleven aankijken, lukte het me redelijk om zelf geduldig te zijn en de tijd te nemen om haar naar de rand van een extatische ontlading te brengen. Het duurde best even, maar toen haar ogen in hun kassen begonnen te rollen, wist ik dat ze het niet langer kon tegenhouden. Weldra volgde daarvan ook de verbale bevestiging. “Ah… Tessie!.. Aah… Oooh…!’ Terwijl haar geschreeuw uitstierf, was ik hoognodig toe aan een inhaalbeweging en dus stond ik mezelf toe om plots heel wat intensiever te keer te gaan in mijn slipje. “Aahaaaah..!’ De kreet die ze slaakte vlak toen ik haar voor de derde keer die middag over de rand tilde, galmde door Angela’s kantoor en het volgende moment voelde ik haar heupen ongecontroleerd rillen. Enkele noeste vingerbewegingen later hing ik, bijtend op mijn onderlip, met haar mee te schokken, intens gelukkig omdat mijn inspanning om Angela in haar orgasme te vergezellen had geloond. Zodra ik een beetje tot rust kwam, ritste ik met klamme vingers de ritssluiting van mijn jeans weer dicht en net op tijd realiseerde ik me dat ik me niet kon bewegen zonder dat Angela uit haar stoel zou vallen. Het was haar aan te zien dat drie keer klaarkomen op zo’n korte tijd een behoorlijke fysieke tol eiste. Dus had ik er alle begrip voor dat Angela wat meer tijdig ...

... nodig had om weer tot rust te komen. Zodra ze daarvoor de nodige energie kon verzamelen, haalde ze haar benen van mijn schouders en steunend op de armleuningen duwde ze zichzelf rechtop in haar stoel. Mijn benen reken wel van rubber, zoveel moeite hadden ze om mijn gewicht te dragen. Toen Angela uit haar stoel kwam, bleek zij al even wankel op haar benen te staan als ik. Wat dat betrof konden we elkaar de hand rijken, en toch leken we het geen van beiden aan te durven om elkaar ook ‘na de daad’ in de ogen te kijken. Mijn blik dwaalde in de richting van de wandklok en ik schrok. “Euh… Angela,” stamelde ik blozend, “die…die vergadering is vijf minuten geleden al begonnen. Het spijt me… Ik zal vlug naar de vergaderzaal bellen dat jij er binnen enkele minuten zult zijn” Zonder haar antwoord af te wachten, liep ik met wankele tred terug naar mijn bureau. Later die middag, toen ik terugkwam van een laatste tripje naar het kopieerapparaat voor die dag, was Angela me aan het opwachten in mijn kleine kantoortje. Ze zat met een dij op de hoek van mijn bureau en hield wat papieren in de hand die ik direct herkende als blauwdrukken, zoals die bij een architect voorafgaan aan het definitieve plan. Meteen flitsten er een aantal dingen door mijn hoofd. Angela ging de praktijk dus wel degelijk uitbreiden, wellicht ook de huidige kantoren renoveren, nieuwe mensen in dienst nemen en… mij ontslaan. In een poging om mijn bange voorgevoel voor haar verborgen te houden, rechtte ik mijn rug en na een ...