(on)Gewenste intimiteiten 3/4 - Sex Verhalen

(on)Gewenste intimiteiten 3/4

... begroetend knikje nam ik plaats achter mijn bureau. Angela draaide zich in mijn richting en glimlachte. Hoe ik het voor elkaar kreeg, dat weet ik niet, maar na enige aarzeling zond ik een flauw glimlachje terug. “Tessa…” klonk het aarzelend, “mag ik er van uit gaan dat jij links en rechts al wel wat hebt opgevangen over de plannen die we hebben met ons kantoor?” Ik hield het bij een knikje want op mijn stem durfde ik niet te vertrouwen. ‘Ons kantoor’… Jaja, dat zal wel, dacht ik somber. Voor hoe lang nog? “Dit zijn de blauwdrukken,” zei Angela, de papieren op mijn bureau leggend. “Straks ga ik bij de architect langs om nog wat details door te nemen, maar ik wilde eerst met jouw praten.” Opnieuw knikte ik, al liet ik er dit keer een beverig klinkende “Natuurlijk” op volgen. Wat viel er nog te praten? Waarom zei ze niet direct waar het op stond? Ik denk dat het knikje in mijn stem haar niet ontging, want met een lichte frons op haar voorhoofd keek ze me gedurende enkele seconden onderzoekend aan. “Tessa,” zei ze, “er komen twee nieuwe kantoren bij op de zolderverdieping. Daarnaast wordt de vergaderzaal op het gelijkvloers gehalveerd, zodat er ook daar ruimte vrij komt voor een bijkomend kantoor. Nou ja… eigenlijk zeg ik je dit alleen maar ter informatie. In feite belangt dat jou niet zozeer aan, maar wat nu volgt wel… Tess, er zullen minstens twee, wellicht zelfs drie nieuwe partners bijkomen. Uiteraard zullen die nieuwe advocaten ook ondersteuning nodig hebben en dus zullen ...

... we ook nieuwe medewerkers in dienst moeten nemen.” “Natuurlijk!” Deze keer klonk mijn stem wel krachtig, bijna spottend zelfs. Het leverde me een nieuwe onderzoekende blik op, terwijl er een duidelijke blos op haar wangen verscheen. Toch vertikte ik het om het haar gemakkelijker te maken door mijn blik af te wenden. Ook al was ik tot over mijn oren verliefd op Angela, Dan nog mocht ze gerust voelen dat ik niet blij was met het verlies van mijn baan. Ergens wist ik wel dat ik me als een idioot gedroeg, maar daar kon ik op dat moment weinig of niets aan doen. De angst voor mijn nakende ontslag werkte zo verlammend dat ik nauwelijks nog helder kon denken. Toch leek er ergens nog een fris plekje in mijn vertroebelde geest te zijn, wat registreerde dat Angela het moeilijk had om me te zeggen wat er te zeggen viel. Toen ze na een pijnlijk aanvoelende stilte weer begon te spreken, had ze haar hoofd van me afgewend. “Kijk, Tessa, het zit zo,” zei ze zacht. “Met die nieuwe, juridisch geschoolde medewerkers erbij, zullen we iemand nodig hebben die heel onze administratie in goed banen leidt. Iemand die onze medewerkers aanstuurt, anders gaan we teveel langs elkaar heen werken en dat komt op termijn nooit goed.” “Ach zo,” reageerde ik droogjes, ook al omdat ik zo gauw niets anders kon bedenken. Welke boodschap ik als bijna ontslagen werknemer daaraan had, dat was mij een raadsel. “Ja, Tessa,” ging ze verder, nog steeds met haar blik van me afgewend, “we zullen de praktijk moeten opdelen ...