Promotie dankzij Francine 2 - Sex Verhalen

Promotie dankzij Francine 2

... stringetje maar lekker nat worden. Jullie wilden een spelletje met me spelen, nou, ik zal het wel afmaken, en zo die fel begeerde promotie voor jou binnenslepen. Dus zei ik: “Nee, ik voel me heerlijk zo en wil het water door mijn eigen warmte lekker laten verdampen!” Meneer de Vries begon te lachen. “Je hebt echt een hele aparte en bijzondere vrouw, Peter! Dat is echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, lijkt me!” “En bovendien een nat katje, letterlijk en figuurlijk”, lachte ik terug, 'dat nóg natter kan worden, helemaal als er iets te vieren is.” Het was eruit voordat ik er erg in had. Ik zag Peters gezicht even betrekken en ik vreesde ook even dat ik nu te ver was gegaan. Maar de lach van meneer de Vries zei me dat ik op de goede weg was. Nou maakt u me wel heel nieuwsgierig, mevrouw!” Ik keek Peter aan en ik zag dat de hij het Spaans benauwd kreeg. Toch moest hij nog door een zure appel heen bijten voordat zijn promotie zeker was gesteld. Ik likte even mijn lippen voordat ik hem die appel aanreikte en toen zei ik: “Meneer de Vries en ik hebben nog iets te bespreken, schatje, zou je het erg vinden om ons even alleen te laten?” Zijn mond viel open. Ongeloof en verbijstering streden om voorrang op zijn vertrokken gezicht. Misschien verwachtte hij wel dat zijn baas hem te hulp zou schieten, maar toen een reactie van die kant helemaal uitbleef moest hij wel ja zeggen op mijn vraag. “Oh, ja....., natuurlijk....., ik ga wel zo lang naar boven. zei hij uiteindelijk. ...

... Ik hoor het wel als jullie .... eh.... uitgesproken zijn....” Hij draaide zich om, liep de deur uit, sloot die zachtjes achter zich en even later hoorde ik hem de trap opgaan. “Dat is niet mis,” zei zijn baas, en ik hoorde voor het eerst echte emotie in zijn stem. “U deinst er zelf ook niet voor terug om harde maatregelen door te voeren als er belangrijke beslissingen in het bedrijf genomen moeten worden,” antwoordde ik heel kalm. “Nee, daar heeft u gelijk in”, moest hij erkennen. Ik stond met mijn rug tegen het aanrecht, mijn handen op het aanrechtblad, mijn benen uit elkaar, op mijn naaldhakken, zodat niets van mijn dampende lichaam hem behoefde te ontgaan. “Is het niet zo, begon ik, dat bij een officiële benoeming van mijn man in de top van het management als eerste het recht van tutoyeren wordt toegekend?” Hij leek verrast, maar had meteen door waar ik heen wilde. “Dat is Volkomen juist.... Jessica! Ik heet Berend.” De buit was binnen! Mijn hart sloeg over, maar voor alle zekerheid vroeg ik toch nog even: “Bedoelt u dat dit de officiële bevestiging van zijn benoeming is?” Hij knikte. Ja, ik kan “je als eerste feliciteren..., maar..., zijn ogen twinkelden ondeugend... 'volgens mij ben je ondanks het feit dat er nu echt iets te vieren is toch alleen maar dróger in plaats van nátter geworden...' Zo'n soort reactie had ik wel verwacht en ik had mijn antwoord klaar, maar voordat ik antwoordde zei ik dat hij nog even op mijn antwoord moest wachten. Ik liep naar onze slaapkamer ...