De Tiende Huwelijksnacht - 5 - Sex Verhalen

De Tiende Huwelijksnacht - 5

... excuseren toen Colin zich tot haar richtte: “Nu je hier toch bent Auda, ik wilde je even iets mededelen. Vanavond krijgen we een gaste. Ik weet dat ik je beloofd had om samen met je te dineren, maar ik ga je vragen om nog iemand aan de eettafel toe te laten. Het is een zakelijk diner, maar ik denk dat mijn gaste het waardeert als je er zal zijn. En ik kan je beloven, de forel zal erg lekker klaar worden gemaakt.”Opvallend was dat, hoewel Colins stem beleefd klonk, dit in feite een mededeling was en geen vraag. Ze was wat van haar stuk gebracht en viel weer terug in haar oude manier van spreken: “Ja natuurlijk, Heer, wat u maar wilt.”Colin keek haar even verontschuldigend aan, alsof hij wilde zeggen dat hij het niet zo had bedoeld, maar knikte haar alleen maar toe: “Mooi zo… Ik zie je graag vanavond voor het diner. Dit zullen we niet nuttigen in mijn privékamer, maar in de zaal waar ook ons huwelijksdiner was. En als je me nu excuseert, ik ga nog een taartje snoepen en dan wat voorbereiden. Ik heb heel wat te bespreken met de Douairière. Ik kan maar beter voorbereid zijn of ze eet mij op in plaats van de forel.”Auda knipperde met de ogen: “Met Douairière bedoelt u dan… de Douairière?” In de stad Soroga waren er tientallen dames die aanspraak konden maken op de titel Douairière, maar als het ging om de Douairière dan was er maar één die dat kon zijn: De weduwe van de Zokastoc Luymen, de koopmanvorst van Soroga. Rijker dan haar echtgenoot, rijker dan het Prinsenhuis van de ...

... stad, rijker dan de Goden zelf werd er gezegd. Haar bedienden gingen in zijde gekleed en droegen gouden schoenen had Auda gehoord. Ze had ongetwijfeld een voornaam, maar eigenlijk gebruikte ze, voor zover bekend, alleen haar titel. Ze was een graag geziene gaste op elk feest, aangezien haar aanwezigheid genoeg was om de gastheers status, van welke stand hij ook was, nog jaren te verheffen. En natuurlijk was zij een meisje uit het volk, hoewel haar nederige begin niet meer aan haar af te zien was, laat staan dat ze zich ernaar gedroeg. Zokastoc en zij waren overigens niet lang getrouwd geweest, aangezien haar man tien jaar na hun huwelijk vermoord was toen hij op een handelsreis was. Over het lot wat zijn moordenaars had getroffen gingen de gruwelverhalen nog steeds. De Douairière was een gevaarlijke vijand. En Auda zou aan tafel gaan zitten met deze bijna mythische vrouw. Colin merkte haar verwarring niet op en ging door met zijn instructies. “Vooraf graag inktvis en garnalen en als toetje aardbeienijs. De Douairière heeft niet meer de eetlust die ze vroeger had, dus drie gangen zijn voldoende, helaas. Ik wil die koppige witte wijn die ik uit Kiln heb laten komen erbij geserveerd hebben. Oh, en kijk uit met de peper bij de vis. Haar maag raakt daar erg van overstuur.”Misschien kwamen er meer instructies, maar Auda bleef er niet op wachten. Het was haar inmiddels glashelder dat het inderdaad ging om de Douairière. Met haar handen om de taartjes geklemd glipte ze naar buiten. ...