Charlotte - 2 - Sex Verhalen

Charlotte - 2

Klik hier voor het vorige deel uit deze serie:Charlotte - 1Ik stap fluitend op mijn fiets en rijd naar de school. De zon schijnt en het leven is goed. Op school blijf ik goede zin houden, zelfs de irritantste leerlingen kunnen me vandaag niet boos krijgen.Tijdens de middagpauze zit ik te praten met enkele collega’s, als opeens een van mijn collega’s zegt: ‘Ik zal dit gaan missen, jongens. Dit is mijn laatste schooljaar, ik ga per september ander werk doen.’‘Wat, Jeannette? Je gaat ons toch niet in de steek laten?’‘Ik ben bang van wel. Maar ik kan niet echt meer. Ik vind het nog steeds een prachtig vak om lerares te zijn, maar ik ben het beu om maar steeds de schopezel te zijn. En dat voor zo’n hongerloontje! Ik kan nu meer gaan verdienen en ik hoef niet de hele tijd die zeurende ouders aan te horen en voor politieagente te spelen. Ik kan al een geruime tijd niet meer goed slapen, en ik trek het ook gewoon niet meer. Dus ben ik me ander werk gaan zoeken, en heb dat ook gevonden.’‘Jammer, maar het is niet anders, Jeannette. Ik heb je altijd een fijne collega gevonden. Wat ga je nu doen?’‘Ik ga nu vertaalwerk op een juridisch kantoor doen. Op die manier kan ik mijn kennis ook tot goede nut brengen.’‘Nou, dan veel succes met je nieuwe baan. Maar ik blijf het zonde vinden. Weer vertrekt er een goede collega!’‘Dank je. En nogmaals, het is echt niet om jullie. Jullie waren fantastisch, en jullie weten niet eens hoe vaak jullie me er doorheen gesleept hebben, anders was ik al veel ...

... eerder opgehouden. Maar nu is het gewoon genoeg.’Ik kan haar goed begrijpen, maar ik ben ook een stuk weerbaarder tegen alles wat een leraar moet doorstaan. Ik geef het minst populaire vak op school, maar de leerlingen dragen me toch op handen. Dat komt, omdat ik de saaie stof wat leuker probeer te maken, met ondersteuning van de directie. En met succes, want van de leerlingen, die in mijn klas hebben gezeten, is er dit jaar geen enkele op wiskunde gezakt. En dat kan ik niet zeggen van mijn andere collega’s, die wiskunde geven. Maar die zijn ook een stuk ouder en kunnen zich wat moeilijker aanpassen aan de nieuwe tijd.Als ik thuiskom, zie ik Lisa in haar huis naar me zwaaien. Ik zwaai terug en loop mijn huis binnen. Het duurt niet lang, voordat Lisa er is. We geven elkaar een zoen en ze vraagt hoe mijn dag was. Ik vertel haar over het aangekondigde afscheid van Jeannette.‘Wat? Mevrouw van Loon gaat weg van school? Ik heb nog les van haar gehad! Wat jammer nou!’‘Tja, het leven als onderwijzer gaat niet altijd over rozen. Tegenwoordig is het een zwaar beroep. Een mooi beroep, dat wel, maar het is wat er nog allemaal meer bij komt kijken. En het wordt steeds moeilijker. De stof wordt steeds zwaarder en moeilijker, de leerlingen steeds mondiger en ongeïnteresseerder. En dan heb je ook nog te maken met ouders, die ons proberen te dwingen dingen te doen, die we helemaal niet hoeven te doen of ons zelfs bedreigen. Ik kan het wel begrijpen, dat mevrouw van Loon er genoeg van heeft. Er ...