Stille Jongen: Intro - Sex Verhalen

Stille Jongen: Intro

... beeld, en dus ook m’n zusjes. Die telden toen nog niet. Maar niets telde meer na die laatste avond. Kneuzig was ik toen al een paar jaar verliefd op haar. Waar we vroeger samen konden spelen en lachen en doen en laten, leek dat die vakantie niet meer te lukken. Ik blokkeerde vanwege mijn gevoelens voor haar. Heel moeilijk. En ze zat een beetje met me opgescheept, wat ze niet erg vond, maar ik wel. Ik had het wel door. Ze was als vijftienjarige al zo mooi, en ik bleef een beetje dat jongetje van vroeger. Ik deed wel m’n best. Als zij in de buurt was zette ik een zwaardere stem op, als ze iets mooi vond, kocht ik het meteen voor haar en deed ik natuurlijk alsof het niets was. Meer dan tweehonderdeuro door de plee gegooid… dacht ik. Of ze zoveel geld waard was, weet ik niet? Onbetaalbaar?-Waarom het niet eerder die vakantie lukte, weet ik nog steeds niet. Maar er gebeurde iets heel bijzonders. Op het strand, in het donker waren we alleen. Maar niet zoals we vaker alleen waren geweest. Ik weet niet wat haar dreef, maar plots begon ze me dingen te vragen, en me het een en ander te vertellen. Geen schokken dingen werden besproken. Maar er werd iets besproken. En dat hadden we nog nooit gedaan. We hadden gewoon een gesprek. Ik zag dit altijd als het moment waarop ik mijn kindertijd echt achterliet. We konden hard lachen, en doordacht het een en ander door nemen. Met name de toekomst werd veel besproken. Plannen werden gemaakt en dromen moesten nog uitgewerkt worden. Of andersom. ...

... Het is maar hoe je er tegen aankijkt. Ik luisterde gepassioneerd na alles wat ze nog nooit eerder wist te vertellen. Ze wilde zo graag in Nederland blijven en hier haar bestaan opbouwen. En als een van de weinige goeie kennissen die ze had, zag ik natuurlijk een glansrol voor mezelf in haar bestaan. Maar dat liet ik haar niet blijken.-Toen ze me rond middernacht vroeg hoe het kwam dat ik deze vakantie al die tijd zo stil was geweest, kon ik haar geen antwoord geven. Ik haalde enkel m’n schouders op en keek haar wat weemoedig aan. Had ik dat maar eerder gedaan. Had zij het me maar eerder gevraagd.,,Er verandert zoveel.’’ Die woorden hoor ik haar nog steeds zeggen. Toen, vlak voordat ze uit het niets haar zachte en verlegen lippen tegen de mijne drukte, maar ook nu, nu ik m’n telefoon kwaad weggooide. Wat had ik gehoopt en gewacht en verlangd. Na die avond was het klaar. Alleen kwam ik daar nu pas achter. Ze gingen de volgende dag terug, we beloofden elkaar elke dag te spreken, maar echt zoiets als een relatie bleek het al snel niet te zijn. We hielden het ook geheim. Ik had toch geen vrienden om het mee te delen. En nu zou ze eindelijk weer naar Nederland komen, voor het eerst sinds het overlijden van mijn vader, en laat ze me weten dat ze niet komt. Haar ouders wel, maar dat vond ik toch iets minder belangrijk, al was het nog zo lief bedoeld. Maar Namjoo kwam niet. Er was wat veranderd. Want ‘’Er Verandert zoveel’’. Ik kon wel janken. Ze had me namelijk laten weten dat ze een ...