Voetjes op de grond (11) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (11)

... frustratie gedrenkte pijlen richtte. Tegelijkertijd stond ze me geen enkel moment toe waarin ik mijn gevoelens voor haar kon laten blijken en dat was misschien voor mij nog het meest pijnlijk. Vechtend tegen de opkomende tranen vroeg ik me af hoelang ik dit nog volhield als zij zo door bleef gaan. “Het spijt me van daarnet,” zei Suzanne toen ze de keuken binnenkwam. “Het was niet mijn bedoeling om…” “Spijt hoeft niet,” onderbrak ik haar, in weerwil van mijn eigen gedachtegang. “Jouw vriend die je liet stikken, de complicaties met de zwangerschap, afhankelijk zijn van een ander… Ik begrijp het wel dat jij een beetje op de rand zit.” “En toch geeft mij dat niet het recht om mijn problemen op jouw af te reageren, Marianne. Ik weet dat jij het allemaal zo goed bedoelt en dat je wellicht zoveel meer van mij verwacht, maar sinds Ben me verliet sluit ik me af voor alles wat naar liefde en romantiek nijgt. Op dat gebied ben ik momenteel behoorlijk gefrustreerd, als je begrijpt wat ik bedoel.” “Je bent me geen uitleg verschuldigd,” zei ik, “zeker niet als het om zoiets persoonlijks gaat.” “Alsjeblieft zeg…” Suzanne pakte mijn hand vast en stuurde me een flauwe glimlach toe. “Ooit waren wij zo close met elkaar, zodat er niets is wat ik niet met je zou durven delen.” Haar woorden waren een balsem voor mijn getergde hart. Tegelijk haalde ze daarmee de spanning tussen ons weg, waardoor ik haar vanzelf een glimlach terugstuurde. “Wat zou jij ervan denken als ik je haren eens zou ...

... borstelen?” vroeg ik. “Dat zou ik geweldig vinden.” Snel haalde ik in de badkamer een borstel, een kam en wat haarspelden. Ik vroeg haar om plaats te nemen op de bank, waarna ik achter haar klom en bovenop de leuning ging zitten. Mijn benen zaten links en rechts van haar. Mijn knieën raakten haar schouders en haar hoofd was slechts een paar centimeters verwijderd van mijn schoot. Suzanne’s lange, blonde haren waren samengebonden in een paardenstaart, dus maakte ik die los. Met mijn vingers ontrafelde ik eerst de grootste klitten en toen mijn nagels daarbij haar hoofdhuid raakten, voelde ik haar lichtjes rillen. “Doet het pijn,” vroeg ik. “Nee jo, het voelt juist goed.” Wetende dat zij het aangenaam vond, nam ik alle tijd om de borstel met grote, langzame halen door haar haren te halen. Met die manier van handelen wilde ik haar tegelijk ook iets duidelijk maken. Iet wat een diepere betekenis had en werd ingegeven door mijn tedere gevoelens voor haar. Op het moment dat ik mijn been verschoof, wreef het langs haar arm en in een reflex gleden haar vingers even over mijn onderbeen. “Wat heb jij toch gladde benen,” zei ze zacht. “Naturel,” reageerde ik glimlachend. “Ik heb ze nog nooit hoeven scheren.” “Om jaloers op te zijn, Marianne. De haargroei op de mijne is de laatste tijd te gek voor woorden.” “Hou op, Suzanne. Je hebt mooie benen. Echt wel, zeg.” Ze glimlachte om mijn woorden en plots leek het alsof ik bij elke haal van de borstel de spanning die er de afgelopen dagen tussen ons hing ...