Voetjes op de grond (11) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (11)

“Hou toch op, Marianne!” Terwijl ze me die woorden toesnauwde, draaide Suzanne zich weg van de spiegel en keek mij doordringend aan. “Ik zie er helemaal niet goed uit. Mijn borsten zijn hun vorm en stevigheid kwijt. Mijn billen zijn net paardenbillen en dan zwijg ik hier nog van!” Demonstratief legde ze haar handen op haar ruim acht maanden zwangere buik, waarna ze zich terug naar de spiegel draaide. “Stop alsjeblieft met die complimentjes van je. Ik lijk wel een dikke, vette koe.” Daar was ik het helemaal niet mee eens. Suzanne mocht dan de eerste zwangere vrouw zijn die ik in haar ondergoed zag, dan nog vond ik dat ze er geweldig uitzag. God, wat hield ik van haar en van haar zwangere buik. Een speels bedoeld complimentje ontsnapte me dan ook zonder nadenken. “Maar wel een koe met een heel lekker kontje, Suzanne.” “Nu is het genoeg!” blafte ze me toe, “mijn kamer uit jij!” “Ik wilde alleen maar zeggen…” “Eruit!” Onderweg naar de keuken realiseerde ik me wel dat mijn laatste woorden niet echt een pareltje van subtiliteit waren, maar dan nog voelde ik me verongelijkt. Al vier dagen en evenveel nachten was ik bij Suzanne in huis om haar bij te staan, maar tot dan toe had ze op geen enkel moment laten blijken dat ze mijn hulp waardeerde. Continue had ik het gevoel dat ze me op een afstand hield. Eigenlijk herkende ik de vrouw waar ik al drie jaar in stilte verliefd op was nergens in terug. Had ik er wel goed aan gedaan om spoorslags naar haar toe te gaan toen mijn moeder me ...

... op de eerste dag van de vakantie vertelde hoe het met Suzanne gesteld was? De schuld bij mijn moeder leggen kon ik alvast niet doen. Ze had me uitdrukkelijk gewaarschuwd voor de nukken en grillen van een in de steek gelaten zwangere vrouw. Het was pas toen ik moeder met een blos van oor tot oor opbiechtte dat ik al jaren verliefd was op Suzanne, dat ze er mee instemde dat ik zou gaan. “Ik heb het altijd al geweten dat jij anders was, Marianne,” reageerde ze onverwacht begripvol. “Een moeder voelt zoiets aan, mijn kind. Ik wil je gelukkig zien en als jij denkt dat bij Suzanne te zullen vinden, dan wil ik dat niet in de weg staan. Ik hoop alleen dat je weet waar je aan begint.” Moeders woorden schoten me door het hoofd terwijl ik bezig was met koffie zetten en de tafel stond te dekken voor het ontbijt. Nee, ik had niet geweten waar ik aan begon. Toegegeven, Suzanne was door haar vriend in de steek gelaten toen ze twee maanden zwanger was. Uiteraard was het erg pijnlijk om net dan gedumpt te worden voor een rijkeluiskindje met meer borsten dan hersenen. Daarbovenop had ze vorige week van de dokter ook nog eens te horen gekregen dat ze absolute rust in acht moest nemen, anders zou haar kindje met zekerheid als prematuurtje geboren worden. Maar dan nog… Het waren hoe dan ook dingen waar ik geen schuld aan had. Ik was gekomen om haar te helpen, maar dat pakte heel anders uit dan ik het me had voorgesteld. Veel vaker dan lief voelde ik me als haar schietschijf op wie ze haar in ...