De Reizen Van Clara - 1 - Sex Verhalen

De Reizen Van Clara - 1

... stevig aan het opwrijven. “Dit… hoe durf je! En ik ben getrouwd!” De vrouw grijnsde. “Kijk eens achter je?” Willem keek aarzelend naar achter, maar zag slechts de houten muur aan het hoofdeinde van zijn bed. “Dichterbij, door dat kleine gaatje daar”. Willem keek, en zag in de andere kamer een vrouw op bed liggen. De matroos tussen haar benen had zijn broek niet meer aan, en had haar rok hoog opgetrokken. Ze kreunde van genot en het bed en de vloer kraakte luid. “Zie je? Suzannah geeft er niet veel om, of je nu hier bent of op zee.” Zei de vreemdeling. “Dus waarom neem je me morgen niet mee op je boot? Ik betaal goed hoor.” Willem keek de vrouw bedenkelijk aan, maar zat met zijn gedachten nog in de andere kamer.18 april 1604, Pasen, in de haven van TerneuzenEen stel meeuwen vlogen met veel lawaai over de dokken van Terneuzen. Alle schepen waren netjes aangemeerd, maar van handelaars en matrozen was er geen spoor. Ook de winkeltjes en de gildehuizen waren dicht. Het was namelijk Pasen, waarop niemand in de Protestantse wereld werkte. Hierdoor was de hoofdstraat ook uitgestorven, op één persoon na. Clara had enkele maanden geleden haar mentor, Reynhilde, zien sterven. Hoewel het onderdeel was van haar plan om voorgoed te verdwijnen als sterveling en haar eigen dood te vervalsen, had ze toch enkele maanden gerouwd terwijl Sitri de eerste stappen van haar reis uitstippelde. Tijdens dit rouwproces had ze donkere kleren gedragen, en ondertussen had ze hier een liefde voor ...

... gekregen. Haar bleke huid en rosse haren stonden goed bij de zwarte kleding, zoals de lange jurk die ze nu droeg.De zwarte leren laars die ze droeg klakte op de kasseiweg die haar naar de haven bracht. Steeds meer werd dit geluid overstemd door iets dat leek op een blaffende hond gecombineerd met een varken dat geslacht werd. Clara zag al snel de oorzaak van het lawaai: op één van de kaaien stond een blonde vrouw te roepen en te tieren naar de man die Clara de avond ervoor had bezocht. Beiden leken ze boos: de vrouw omdat Willem besloten had om halsoverkop te vertrekken (op een feestdag!), en de man wellicht om wat Clara hem eerder had laten zien. Toen Clara voet zette op de loopplank en aan boord klom van de “Suzannah” (het schip, niet de vrouw), hoorde ze Suzannah (de vrouw) nog harder tekeer gaan.“Ah, u moet Clara zijn, de mysterieuze passagier die zodanig veel betaalt dat Willem op Pasen wilt vertrekken voor u.” zei een man met armspieren zoals alleen stuurmannen die hadden met een heerlijk diepe stem waar Clara een warm gevoel van kreeg. “Laat ik me even voorstellen, ik ben David Johanssen, vijf jaar marinier bij de Zweedse marine, vandaag uw stuurman.” David gaf Clara een stevige handdruk. “Uw bagage is reeds gearriveerd, ik zal u uw kajuit tonen”In de achtersteven van het schip bevond zich een ruimte van ongeveer drie op vier meter. De muren, vloer en plafond waren (uiteraard) van hout. Een hangmat hing tussen twee palen die daar speciaal voor die reden waren gezet. Een ...