verslaafd aan mijn minnaar (deel II) - Sex Verhalen

verslaafd aan mijn minnaar (deel II)

... gratis en voor niets bij krijgt door de spiegels, links, rechts en boven haar zijn tegelijkertijd confronterend en opwindend. Johan kruipt van het bed af en, met zijn rug naar haar toe gekeerd, haalt hij iets uit zijn koffer. Sabine kan het niet zien, hij beneemt haar het zicht door zijn brede rug. Wanneer hij zich weer omdraait heeft hij een mandje in zijn linkerhand, gevuld met wasknijpers. Tussen wijsvinger en duim van zijn rechterhand heeft hij de eerste knijper, bij wijze van demonstratie, al open gesperd. Hij zet zichzelf comfortabel tussen haar benen en plaatst meteen de 1e pin zo’n 2 cm boven haar rechtertepel. Sabine slaakt een kreetje. Het doet wel een beetje pijn maar het valt nog best mee. Johan laat zich hierdoor niet afleiden. Op haar linkerborst zet hij er één op dezelfde plaats ongeveer. De volgende knijper belandt pal op haar rechtertepel wat haar naar adem doet happen. Dit doet al veel meer pijn, auch ! Sabine produceert een lage grom die uit haar buik lijkt te komen maar ze geeft verder geen krimp. Dan is haar linkertepel aan de beurt. Shit, weer die stekende pijn ! Maar als de knijpers een paar seconden vast geklemd zitten verdwijnt die pijn langzaam weer. Johan is vastberaden om er een kunstwerkje van te maken. Hij pakt een volgende wasknijper en plaatst die op haar rechterschaamlip. Sabine’s gezicht vertrekt in een pijnlijke grimas. Ze sluit haar ogen en houdt haar adem in, in de hoop dat ze daardoor deze marteling kan doorstaan. Als er uiteindelijk ...

... op elke schaamlip 3 knijpers vastgepind zitten, hoort ze Johan zeggen “doe je ogen open en kijk naar jezelf!” “Is het niet prachtig”, vraagt hij? Verder dan een zacht “mmmm” geraakt Sabine echter niet. De pijn is haast ondraaglijk en ze moet al de moeite van de wereld doen om haar tranen te bedwingen. “Nog eventjes volhouden, schatje”, zegt hij lief. “Ik ga de laatste recht op je klit plaatsen en dan ben je klaar”. “Wil je alsjeblief voortmaken, ik hou het echt niet lang meer” jammert ze. Johan aarzelt geen moment langer en pint de laatste wasknijper op haar gevoelige knopje. Sabine kan zich nu niet meer beheersen en ze vloekt “godverdomme”. “Let op je taal, slet”, reageert hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij kijkt naar zijn kunstwerk met een goedkeurende blik. Hij merkt echter ook dat ze haar grens nu wel bereikt heeft en begint haar te verlossen uit haar lijden. Alhoewel je van een verlossing in dit geval niet direct kan spreken. Het verwijderen van de knijpers doet zelfs nog meer pijn dan het plaatsten. Sabine piept alsof ze een varken is dat men aan het slachten is, als het bloed weer door haar tepels en kutje gaat stromen. Oef ! Eindelijk liggen die verrekte wasknijpers weer waar ze horen te zijn, in het mandje. Als beloning krijgt ze nog een natte tongzoen waardoor ze al haar lijden meteen weer vergeten is. Hij zal haar nu wel los maken, denkt ze want ze ziet dat hij de aansteker pakt die op de grond is gevallen. Het is vast tijd voor een sigaretje .. toch? ...