Fadila: Motoren En Seks - 1 - Sex Verhalen

Fadila: Motoren En Seks - 1

... plots.Inwendig glimlachte Fadila. ‘M’n hoofddoek zit in mijn tanktas,’ zei ze, bloedernstig. Toen Robbert hierdoor voldoende van z’n melk door leek, vulde haar kristalheldere lach de ruimte. ‘Nee, gekkie, natuurlijk draag ik geen hoofddoek. Zo religieus ben ik niet. Ik geloof in Allah, maar de uitwassen van het geloof zijn niet aan mij besteed.’ Slokje thee.‘Amen,’ reageerde Robbert hierop en dronk van zijn koffie.2.Een kwartier later zaten ze op hun motor. Via de snelste weg ging het van Maaseik naar Sint-Truiden, de bekendste stad van Haspengouw. Vandaar trakteerde Robbert zijn Facebook-vriendin op een rustige rondrit door pittoreske, landelijke dorpjes, uitgestrekte velden en weelderige boomgaarden. En het was hier dat Robbert zijn BMW, een GS 1200 Adventure, tot stilstand bracht. Ze hadden een tiental minuten geleden een grote steenweg ingeruild voor een betonnen weg. Zowel links als rechts zagen ze niks anders dan appelbomen, allemaal netjes op een rij, als soldaten in het gelid. Op een gegeven moment, na een bocht, stuurde Robbert zijn machine van de weg af - de fruitboer die hier zijn boomgaard had, plantte een haag van ongeveer een meter zeventig hoog om zijn verleidelijk sappige appels aan het oog van de mensen die over de betonnen weg passeerden te onttrekken.Ze deden hun helm af en de man zei: ‘Wat denk je ervan als we hier een hapje eten zouden?’ Het was inmiddels half twaalf geworden. Onderweg waren ze in een tankstation gestopt en hadden er broodjes gekocht, ...

... die Robbert in zijn rugzak transporteerde.‘Klinkt goed,’ verzekerde Fadila hem, terwijl ze rond zich keek. Er was geen mens te zien, geen geluid te horen - behalve het zachte brommen van voertuigen die over de grote weg raasden die ze een kilometer of vijf terug verlaten hadden. De lange rijen appelbomen nodigden inderdaad uit om te genieten van de rust die ze uitstraalden. En ze nodigden uit tot nog andere dingen, vond de vrouw.Ze stapten af en vleiden zich neer aan de rand van één van rijen bomen. Het was aangenaam warm. Dus deed Robbert zijn lederen jas motorjas uit.Fadila beperkte zich tot het halverwege naar beneden trekken van de rits van haar jas. De vleesbollen kwamen weer voor het grootste deel te voorschijn. Met haar koolzwarte ogen keek ze de man aan. Ze zag hem likkebaarden. Goed zo, dat beloofde voor na het eten…Het broodje smaakte voortreffelijk. Terwijl ze aten, vroeg Robbert wat ze van de streek vond. Zeer mooi, verzekerde zij hem. Ze had nooit gedacht dat dit stukje België zo heuvelachtig was. Als ze aan België dacht, dacht ze altijd aan de kust, of de steden. Niet aan zo’n ruraal landschap. Toen de broodjes op waren en de kruimels op de gezondst mogelijk wijze doorgespoeld - met water - zei Robbert: ‘Alleen jammer dat de appels nog niet rijp zijn. Niks zo lekker als een appeltje vers van de boom.’‘Hmmm,’ deed Fadila bedachtzaam, ‘ik kan toch wel aan iets denken dat zeker zo lekker is…’‘Oh ja?’ deed de man. Hij durfde niet te denken dat zij bedoelde wat hij ...