Spelletjes van Jolijn - 12 - Sex Verhalen

Spelletjes van Jolijn - 12

... verwacht, na al die mysterieuze berichtjes. Ik loop op haar af, en sluit haar in mijn armen. Die geur...nog steeds hetzelfde. Heerlijk. Het is fijn en vertrouwd, om haar weer in mijn armen te hebben. Het overvalt me, en ik doe mijn best om emoties te onderdrukken. "Ze hoeft niet direct te zien hoeveel ik haar gemist heb", bedenk ik me. Enkele ogenblikken staan we zo, in innige omarming. Ze kijkt schuin omhoog naar me op. "Ik heb je gemist", fluistert ze. "Fijn om je weer te zien." We nemen plaats. Ik merk dat ik nog steeds niet weet wat te zeggen. Ik ben te overdonderd. Ik neem haar nog eens goed in me op; ze is geen spat veranderd in die paar jaar. Ze ziet er goed uit, in een lichtblauw zomerjurkje, waar haar figuur mooi in uitkomt. Een prachtige dame, nog steeds. Niet dat ik dat verwacht had, trouwens. Jolijn. Wat heb ik vaak aan haar gedacht. En nu zit ze ineens tegenover me, en het eerste wat ze tegen me zegt is dat ze me gemist heeft. Na die jaren zonder elkaar, en na me de hele dag in spanning te laten zitten. Spelletjes spelen is ze blijkbaar nog niet verleerd. Ik zoek naar woorden. Jolijn is echter de eerste die vrolijk opmerkt: "Ja, het ziet er hier dan wel een beetje ouderwets uit, maar ze hebben hier heerlijke pasta's met vis, en goede wijnen. Eet je mee?" Ik knik. "Jolijntje, ik..." Jolijn lacht om mijn aarzeling. "...je had me hier niet verwacht? Dat geldt andersom ook; ik wist niet wat ik zag, toen ik je vanochtend die zaal binnen kwam lopen, bijna een half ...

... uur te laat." En daarna buigt ze voorover, en volgt een samenzweerderige knipoog: "...met je maitresse". Een ober verschijnt aan de tafel. "Saved by the bell", denk ik. Ik wijs naar het glas witte wijn dat Jolijn voor haar neus heeft staan. "Stesso come questa signora", zeg ik in mijn huis-tuin-en-keuken Italiaans. Hetzelfde als Jolijn dus. "Dus vertel," gaat Jolijn verder. "Wie is ze? En wat hebben jullie gisteravond uitgespookt?" Ik vertel dat Feline mijn collega is, en dat we hier samen op het seminar zijn. "Ah, dus ze is mijn opvolgster?" vraagt Jolijn nieuwsgierig, op gedempte toon. Niet dat iemand hier waarschijnlijk Nederlands verstaat, maar dat terzijde. De ober komt teruggelopen met twee menukaarten en een fles Verdicchio, en schenkt een glas voor me in. We bestellen beiden een fettuccine met verschillende vissoorten. "Nee", ga ik verder, "gisteravond was uberhaupt de eerste keer met Feline. En ik betwijfel of er een vervolg komt". Ik bedenk me dat ik helemaal geen zin heb om met Jolijn over Feline te praten. Vandaar mijn leugentje om bestwil. Geen idee namelijk, of er nog een vervolg komt met Feline. Er zijn veel leukere (en belangrijkere) zaken die ik met Jolijn zou willen bespreken. Tijd dus voor een verandering van onderwerp. "Vertel alsjeblieft! Hoe gaat het met je?" En Jolijn vertelt, aan één stuk door. Hoe haar zwangerschap verlopen is (goed), over de bevalling (moeder geworden van een zoontje), hoe de zaken de afgelopen jaren zijn gelopen op het werk (same old ...