Spelletjes van Jolijn - 12 - Sex Verhalen

Spelletjes van Jolijn - 12

Allereerst een korte samenvatting van deel 10 en 11: ik ben met Feline (een soort van collega) op een vier dagen durend seminar in Rome. Maandagavond zijn we aangekomen en Feline had dermate veel last van haar rug dat ik haar heb gemasseerd op haar hotelkamer. Die massage liep echter een beetje uit de hand, met als gevolg dat we ons beiden versliepen op de eerste dag van ons seminar, en daar te laat aankwamen. En direct daarop ontving ik een aantal mysterieuze berichtjes van een onbekende afzender, die me verzocht me vanavond op een afgesproken plek in Rome te melden. Dinsdagavond, 20.00 uur. Ik kom aangelopen op de kruising van de Via Plauto en Borgo Pio. Het Vaticaan is hier letterlijk om de hoek. Genoeg mensen op straat, maar geen herkenbare gezichten. Niemand die op me lijkt te wachten. Er zit niets anders op dan maar even zelf te wachten. "Doe ik hier wel goed aan?" vraag ik me af. "Ik had op dit tijdstip ook ergens met Feline kunnen dineren, iets anders". Niet bepaald een onaantrekkelijke gedachte. Met genoegen denk ik terug aan de pijpbeurt die Feline me zojuist heeft gegeven. "Dat mag ze nog wel een paar keer doen, de komende dagen", luidt mijn conclusie. Feline had me gevraagd de nacht weer bij haar door te brengen, en natuurlijk had ik haar beloofd om haar straks gezelschap te komen houden. "Was het maar al zover, ik kan niet wachten tot dit voorbij is", bedenk ik. Na de verwenbeurt van Feline had ik nog even gedouched, en vrijetijdskleding aangetrokken. Om ...

... daarna richting dit kruispunt te wandelen, want dat was qua afstand prima te belopen. Intussen is er nog niemand hier te zien met wie ik een afspraak lijk te hebben, en ik kijk ongeduldig om me heen. Minuten verstrijken, en mijn irritatie neemt langzaam toe. Ik hou niet van laatkomers, en zeker niet op een vreemde afspraak als deze. We zijn inmiddels een kwartier verder, en ik voel mijn telefoon trillen. Een berichtje, van hetzelfde nummer. "Schattig om te zien dat ik je zo zenuwachtig maak. Weet je wel zeker dat er gisteravond niets is gebeurd?" Weer kijk ik rond. De persoon in kwestie is hier dichtbij, en houdt me in de gaten. Ik zie echter niets vreemds...een berichtje terugsturen dan maar? Maar ik krijg al een nieuw berichtje. "Ik zal je verlossen uit de onzekerheid. 20 meter Borgo Pio in lopen, daar zie een pand met een groene luifel. Ik zit in die bistro." Ik kijk rond, en zie direct welke eetgelegenheid er bedoeld wordt. Ik ben nu toch wel heel nieuwsgierig wie er daar op me te wachten zitten, dus met grote stappen loop ik richting de bistro, en ga naar binnen. De tent oogt een beetje smoezelig van binnen, en het zit vol met luid converserende en gebarende Italianen. Zoekend kijk ik rond. Gevonden. Aan het raam. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik had veel verwacht, maar dit niet... Ik loop op haar af. "Hoe moet ik haar begroeten?" vraag ik me af. Ze staat op, breed lachend. Haar armen strekken zich uit, klaar om me een dikke knuffel te geven. Zo'n warm ontvangst had ik niet ...