Monique belandt vluchtend voor haar ex op een geil feestje - Sex Verhalen

Monique belandt vluchtend voor haar ex op een geil feestje

“Het heeft geen enkele zin hier nog over door te zeuren Mark” zei Monique. Ze had vanwege het straatverbod met Mark, haar ex, afgesproken in de cafetaria in het winkelcentrum vlakbij haar huis. Het was een bloedhete dag en haar wangen hadden blosjes van zowel de warmte als ergernis. Ze probeerde haar geduld te bewaren, temeer nog omdat ze zag dat Mark zich ontzettend zat op te fokken. “Zolang jij vanaf ’s middags drie uur tot de volgende morgen straalbezopen rondloopt, wil ik niet dat de kinderen bij jou zijn” zei ze en probeerde de woede uit haar stem te weren. “Straalbezopen, straalbezopen” protesteerde Mark en zijn stem klonk venijnig. “Van die paar biertjes word ik echt niet dronken” en om zijn woorden kracht bij te zetten nam hij nog een flinke slok uit zijn blikje bier. “Ik zie het” merkte Monique schamper op. Ze schoof met een ruk haar stoel naar achteren en stond op. “Wanneer je een halfjaar lang niet gezopen hebt praten we wel verder. Ik ben er nu helemaal klaar mee!”. Doorgaans had ze een zachte warme gloed in haar donkergroene ogen, maar nu waren haar ogen vervuld van haat. Ze probeerde langs hem heen te komen om weg te gaan, maar hij greep haar vast bij haar pols. “We zijn pas klaar met dit gesprek als ik het zeg” zei hij agressief en keek haar woedend aan. Ze wist uit ervaring dat dit nog maar het begin was een gigantische uitbarsting waarbij hij vaak ook nog rake klappen kon uitdelen en ze keek wanhopig naar de eigenaar van de cafetaria, maar die deed net ...

... alsof hij niets zag. Op dat moment kwamen er twee jongens binnen. Mark keek opzij naar de deuropening en zijn aandacht verslapte. Monique rukte zich los en rende langs de jongens heen naar buiten, waar ze heel even stopte om haar slippers uit te doen. Met de slippers in haar hand rende ze tussen het winkelende publiek het winkelcentrum uit en sloeg direct een hoek om een woonwijk in. Achter zich hoorde ze Mark vloeken en schelden. Ze rende of haar leven ervan af hing en aan het eind van de straat sloeg ze direct weer rechtsaf. Ze had het idee dat de afstand tussen hen minder werd, maar ze bleef zo hard als ze kon doorrennen. Verderop fietste een kindje op het trottoir en ze probeerde het te ontwijken, maar door haar eigen onhandigheid struikelde ze en kwakte op de straat. Ze haalde haar knie en handen open, maar krabbelde snel weer overeind, de peuter noodgedwongen huilend achterlatend. In de volgende straat zag ze een man zijn boodschappen uit de auto halen en naar binnenbrengen. Bij zijn huis aangekomen zag ze dat hij de voordeur had laten openstaan. Ze vloog de gang in en smeet de deur achter zich dicht. Voorovergebogen met haar kont tegen de deur geleund en steunend met haar handen op haar bovenbenen stond ze naar adem te happen. Haar borst ging zwoegend op en neer en ze dacht even dat ze erbij neer zou vallen. Ze werd duizelig en liet zich op de grond zakken. “Zo te zien ben je op de vlucht” zei de man, die verbaasd de gang ik kwam lopen. “Je hebt toch niets gestolen?“ ...