Een Kille Winter Voor Veerle: Inleiding - Sex Verhalen

Een Kille Winter Voor Veerle: Inleiding

Ze doopte de vuile doek nogmaals onder in het ijskoude water, schudde even met haar hand waardoor er schuim ontstond en haalde de doek weer tevoorschijn. Ze nam beide uiteinden in haar handen en wrong het gevlekte stuk stof tot de laatste druppel uit. Ze wierp een vluchtige blik op de klok en liet zich vervolgens weer op handen en knieën zakken om de houten vloer te kunnen schrobben. De grond was koud; het zelfde gold voor de doek. Haar knieën, geschaafd na een zware dag in het huishouden, schuurden onder haar lange jurk over de vloer. Met de poetsdoek in beide handen geklemd, boende ze het vermolmde hout onder haar. Als ze meende een stuk te zijn vergeten, begon ze weer van voor af aan. Aan de ene kant omdat ze wist dat haar peetvader geen half werk duldde, aan de andere kant omdat het niet in haar aard lag om zich ergens gemakkelijk van af te maken. De knokkels van haar handen voelden steenkoud aan en ze merkte hoe ze langzaam gevoelloos werden. Andermaal wierp ze een snelle blik op de grote, staande klok tegenover haar en spitste haar oren. Het geluid van een pruttelende pan deed haar opveren. Ze streek haar wit met blauwe jurk glad, voor zo ver je hier nog van kon spreken, en snelde zo vlug ze kon het kleine keukentje door, richting de openstaande achterdeur. Op het kleine stukje grond achter het bouwvallige huisje stond een zelf gemaakte, houten driepoot met daaraan een donkere ketel. Onder de ketel brandde een vuurtje. Op haar blote voeten snelde ze, door de dunne, ...

... waterige sneeuwlaag, richting het schuurtje, opende de deur die sinds jaar en dag niet meer op slot kon en hurkte neer bij een halfbevroren juten zak. Met beide handen graaide ze naar de inhoud en haalde enkele oude aardappels tevoorschijn. Met iedere ademtocht ontsnapte een condenswolkje uit haar mond. Het was waterkoud, maar inmiddels kostte het haar niet al te veel moeite meer de koude te negeren. Ze maakte een kuiltje in de jurk tussen haar benen, verzamelde de aardappels in de geïmproviseerde buidel en stond voorzichtig op. Ze voelde haar tenen niet eens meer, terwijl ze, de aardappels voor zich uit houdend, door de sneeuw richting de rokende ketel liep. Ze hield stil. Met trillende armen haalde ze de aardappels een voor een uit de zelfgemaakte buidel en liet ze voorzichtig in het kokende water vallen. De warmte die van het water af kwam, was heerlijk. Ze kon het niet nalaten een kort moment haar handen er aan te warmen, alvorens weer terug naar binnen te hollen. De emmer stond er nog steeds, de vieze doek lag op de grond. Even ging ze naast de houten emmer zitten en wreef met haar handen langs haar tintelende tenen. Ze wreef en wreef, maar het maakte weinig verschil. Ze hoorde de klok tikken en doopte de doek weer in het koude water. Op handen en knieën kroop ze over de vieze vloer en schrobde. Alsof haar leven, zoals ze dat kende, er van af hing. Hoe anders was haar leven geweest toen haar ouders er nog waren. Ze kwam uit een gezin van vijf. Twee jongens, drie meiden, ...