De Stagiaire - Sex Verhalen

De Stagiaire

... het kopieermachine hoor ik een hoop kabaal komen uit het lokaaltje. Ik kom binnen en zie Charlien en zij ziet mij. Ze staat met haar gezicht naar mij gericht. Ze buigt zich wat voorover over de tafel waar alle kopietjes op liggen die nog niet afgehaald zijn. Ze geeft volledig inzicht in haar decolleté. We nemen onze blaadjes en vertrekken. Aan mijn bureau gekomen maak ik oogcontact met haar. Ze knipoogt. Verdomme zeg, zou ze dat van daarnet nu met opzet gedaan hebben?Een uur later zie ik haar opnieuw naar de kopiemachine gaan. Snel loop ik haar achterna. Ik wil weten of ze iets van plan is. Net wanneer ik de hoek omkom recht Charlien zich. Haar rokje valt snel terug omlaag. Verdomme, zag ik dat goed? Heeft deze tiener nu geen slipje aan? Ze spreekt mij aan maar ik weet even niet wat te zeggen. Zelf lacht ze nogal geheimzinnig. Na 2 seconden ben ik terug op aarde. Het papier is op blijkbaar. Maar na het aanvullen wil de machine nog niet werken. Na wat drukken op enkele knopjes start ze terug op. We kunnen onze papieren nemen en terug naar ons bureau gaan. Eenmaal ik opnieuw neerzit, maak ik opnieuw oogcontact met haar. Ze lacht eens, steekt het topje van haar tong wat uit en likt dan heel voorzichtjes eens aan haar lippen. Ik kan het bijna niet geloven! Die tiener zit mij hier gewoon op te geilen. Na enkele minuten kom ik tot het besef dat ik hier iets mee moet doen. Ik moet haar even alleen hebben en bedenk een plan.Kort na de middag sta ik recht, roep Charlien en neem een ...

... aantal mappen. “Hier Charlien, help je deze even naar het archief te brengen? Het zijn er enkele teveel om alleen te dragen.”. Ze trekt bleek. Dit had die geile tiener niet verwacht. Het archief ligt helemaal achteraan het magazijn, in een apart lokaal. Lekker handig dus voor mijn plan. Ze neemt de mappen en loopt onmiddellijk door, zonder veel te zeggen. Snel neem ik de rest en loop achter. Eenmaal in het archief doe ik de lichten aan. “Welke dossiers heb je, Charlien?” vraag ik haar. “1874, 1925, 2117 en 1532”, zegt ze. “1874 moet in de achterste rij, tussen die oude rekken” zeg ik haar. Snel neem ik dossier 1895 van mijn stapel, die moet in dezelfde rij. Ze gaat mij voor, de rij in. Ergens halverwege stopt ze om haar dossier weg te plaatsen. Het mijne moet nog verder in de rij. De rijen zijn nogal smal, je kan er bijna niet met 2 passeren. Net op het ogenblik dat ik achter haar langs kom nijp ik heel voorzichtig in haar achterste. Ze zegt niets en doet verder. Ze heeft problemen om haar map weg te steken, haar rek zit dan ook al bomvol. Het mijne gaat iets vlotter. Wanneer ik haar opnieuw passeer, maak ik met mijn heupen een duwende beweging om daarna opnieuw in haar achterwerk te knijpen. Ze valt wat voorover tegen het rek. “Hé, wat doe je nou!?”, vraagt ze. “Sorry, het was per ongeluk…”, antwoord ik. “Net zoals van jou deze morgen” er onmiddellijk achtervoegend. Betrapt! Ze weet niet meer wat uit te brengen. “Dacht je dat ik het niet gezien had, dat je geen slipje droeg?”. ...