Een Luisterend Oor
Datum: 12-12-2018,
Categorieën:
Hetero
Auteur: Theelichtje, Bron: Opwindend
Hier zat ik dan, vrijdag 16:40u, in het klaslokaal. Ik ben Quinten, 18 jaar en ik heb me in mijn laatste jaar nog laten betrappen op spieken. Ik zat hier mijn tweede deel van mijn straf uit te zitten. Eerste deel was een rond cijfer op mijn test, en tweede deel was een uur minder weekend. Na blijven zitten met zo’n goed weer is een hel, geloof me. En het feit dat ik de enige was die week maakte het er niet veel beter op. Ik had ook wel een beetje medelijden met mevrouw Janssen, mijn vroegere lerares wiskunde van het 2de jaar. Die had me waarschijnlijk ook vervloekt, door dit uur begeleiding van de strafstudie was het ook een uur dat ik afnam van haar weekend.Mevrouw Janssen is een prachtige vrouw, veel jongens hun eerste hormonen kwamen opspelen bij lessen van haar. Ze is rond de 40, blauwe ogen, blond haar, een mooi vrouwenlichaam. Ik herinner me haar als een strenge lerares maar wel rechtvaardig. Altijd spontaan, maar ik moet bekennen nu ik ze in het oog had besefte ik wel dat ik haar het laatste jaar niet meer zo vrolijk heb gezien. Het goedlachse was weg. Ik kon me nu wel voorstellen dat ze onze haat-liefde verhouding van vroeger anders zou aanpakken. Ik vroeger als rebellerende puber, waar we momenten hadden dat we samen konden lachen, maar ook lessen waar ze mijn bloed wel kon drinken. Daar los van was ze weer perfect tot in de puntjes gekleed. Een wit blouseje, een knoopje open, keurig maar niet te stijf. Een zwarte plooirok, en bijhorende zwarte hakjes.Ik moest ...
... een opstel maken over de jeugd in de huidige maatschappij. Precies dat het allemaal onze schuld was, dat alles misloopt in de wereld. Het opstel ging niet vooruit. Ook omdat ik Mevrouw Janssen constant zag ijsberen in de klas. Het tikkende geluid van haar hakjes. Ze wachtte precies op iets. Tot ik een vibrerend geluid uit haar handtas hoorde. Ze liep iets steviger naar voor en ging met haar handen in haar handtas, het moest haar gsm zijn. Ze las een bericht en leek terneergeslagen. Het viel me op aan haar blik, haar lichaamstaal. Ze ging achter haar bureau zitten. Moeite om haar tranen te bedwingen.“Mevrouw gaat het?”Ze schrok op.“Ja Quinten, euhm, ga maar verder met je test.”“Mevrouw ik moet gewoon een opstel maken, dat kan wel wachten.”“Het is iets privé, dat interesseert je toch niet, je kan niet helpen.”“Ik kan alleen maar een luisterend oor aanbieden, maar u moet het zelf weten…”Ze keek me aan, en glimlachte uit appreciatie.“Mijn man heeft vandaag toch beslist om de echtscheidingspapieren aan te vragen.”Toen ze de zin uitsprak keek ze met schaamte naar haar agenda op haar bureau.Ik zag hoe een wrak ze was, ik stond op en liep naar haar toe. Ik legde mijn hand op haar schouder en ging gehurkt naast haar zitten.“Mevrouw, u weet zelf ook dat u dit niet verdient.”Ze keek op, wou naar me kijken, maar durfde niet in mijn ogen te kijken. Ze voelde zich zo klein, het was moeilijk voor mij om de fiere vrouw van vroeger te herkennen.“Je man weet niet wat voor een stommiteit hij ...