In De Greep Van... - 1 - Sex Verhalen

In De Greep Van... - 1

Het kan iedereen overkomen, zeggen ze. Dat zal wel, maar mij toch niet?!Sinds een aantal weken heb ik een vaste ochtend gewoonte ontwikkeld. Zo rond een uur of 8 wandel ik naar een klein restaurantje hier vlakbij. Ik ga op het terras zitten en drink er m’n koffie. Soms neem ik een krantje mee. Ik heb inmiddels een ‘eigen’ tafeltje: in de hoek en schaduwrijk. Toen ik deze dinsdagochtend het terrasje op liep, zag ik dat mijn ‘eigen’ tafeltje bezet was. Er zat een vrouw met een kopje koffie voor zich en een telefoon in haar hand. Ze keek op en groette me vriendelijk. Ik groette terug en ging aan het tafeltje naast haar zitten. Ongevraagd bracht een ober mijn koffie. Ik bladerde wat in mijn krantje en genoot van de eerste koffie van deze dag. Af en toe keek ik naar de vrouw en een paar keer kruisten onze blikken elkaar. Steevast glimlachte zij dan. Op een zeker moment stond zij op, groette uiterst vriendelijk en liep weg. Ik keek haar na. Ze had een goed figuur, vond ik. De rest van de dag dacht ik niet meer aan haar. Het was slechts een toevallige ontmoeting.Toen ik de volgende dag, woensdag dus, weer het terrasje op liep, zag ik haar direct zitten en weer aan ‘mijn’ tafeltje. Opnieuw een vriendelijke groet. ‘Wat toevallig dat ik u vandaag hier weer aantref’. Ze glimlachte en zei: ‘Zo toevallig is dat niet. Ik woon hier niet ver vandaan. Als mijn man naar zijn werk is, ga ik eerst koffie drinken. Toen ik dit restaurantje ontdekte, was ik direct verkocht. Rustig en schaduwrijk. ...

... Maar, mijnheer, wilt u mij misschien gezelschap houden?’ Ik ging bij haar zitten en keek haar aan. Ze had een mooi egaal gezicht en donkerbruin halflang haar. Het mooiste aan haar gezicht vond ik haar mond. Volle lippen en hagelwitte tanden. Een mond om te zoenen! Ik schatte haar tussen de 30 en 35 jaar. ‘Ik heet John’, zei ik. De ober heeft intussen koffie gebracht. ‘Ook ik woon in de buurt en drink hier graag m’n eerste koffie. Om dezelfde reden als u, mevrouw.’ Ze glimlacht. Haar glimlach van dichtbij is nog mooier dan ik dacht. ‘Ik heet Mila’, zei de vrouw, ‘aangenaam u te ontmoeten.’ ‘Mila? Wat een mooie naam.’ ‘Dank u, eigenlijk heet ik Ludmilla. Dat is een Servische naam.’ Toen ontspon er zich een gezellig gesprekje waarin wij elkaar wat nader leerden kennen. Mila vertelde dat zij en haar man een maand geleden hierheen zijn gekomen. Hij heeft werk gevonden in een fabriek. Deze week heeft hij de ochtenddienst. Dan werkt hij van 7 tot 3 uur. Ze hadden per eerste van deze maand een woning toegewezen gekregen van de woningstichting, maar door omstandigheden is dit vertraagd tot de eerste van de volgende maand. Daarom wonen ze nu zolang in een flatje. Ze gaf me ongevraagd het adres. Ik ken het. Het zijn die oude flatgebouwen uit de jaren 70. Uiteraard vertel ik ook iets over mijzelf: dat ik graag reis en een online baan heb. Natuurlijk wil Mila ook weten of ik een relatie heb. Een vraag die de meeste vrouwen stellen. ‘Nee, Mila, ik heb geen relatie. Soms wel kortdurende, ...