De gave - Sex Verhalen

De gave

Hoofdstuk 1. Het herexamen. Ik heb me altijd al een beetje vreemd gevoeld, zo apart van de anderen. Reeds als kind was dat zo. Nou ja, ik zie er gewoon uit als iedere achttienjarige, alleen misschien een beetje meer teruggetrokken en wat minder fors gebouwd dan sommige van mijn klasgenoten. Daarom ben ik dan ook veel op mijn hoede en laat dan ook nooit het achterste van mijn tong zien, vooral wanneer het vreemden betreft. Toch lijken de meeste mensen mij wel aardig te vinden. Er zijn wel een paar uitzonderingen, maar daar vertel ik later wel over. Ik schiet dan ook goed op met mijn klasgenoten en maak dan ook zelden ruzie, maar echt vrienden of vriendinnen heb ik niet. Wel was ik al eens met een aantal meisjes naar bed geweest, maar doorgaans duurden deze avontuurtjes nooit lang en kon ik dan ook niet zeggen dat ik ooit wel eens vaste verkering had gehad. Ik leef samen met mijn moeder, een knappe gescheiden vrouw van achtendertig. Zij is de enige vertrouwenspersoon die ik ooit gehad heb. Mijn vader heb ik trouwens nooit gekend en heeft mijn moeder mij wel eens verteld dat hij is weggegaan toen ik nog in de wieg lag. Voor zover ik dat weet is er nooit meer een andere man in haar leven geweest. Behalve met een paar buurvrouwen en wat vrouwelijke collega’s van haar werk, die zo af en toe eens op bezoek kwamen, ging ze dan niet echt vriendschappelijk met iemand om. Voor de rest leeft ze dan ook een zeer afgezonderd bestaan. Een paar keer per jaar neemt ze een of twee weken ...

... vakantie en ga ik dan altijd met haar mee. We doen dan ook alles samen, zonderen ons dan net zoals thuis van de anderen af. Doorgaans huren we dan ook ergens een huisje en maken dan korte uitstapjes met de auto. Dit zijn dan ook meteen de gelukkigste ogenblikken uit mijn bestaan. Mijn moeder is dan ook helemaal toegewijd aan mij en gedraagt zich eerder als een vriendin dan als een moeder tegenover mij. Ze is dan ook heel lief en vrolijk en het lijkt wel alsof alle spanningen en zorgen van haar afvallen en zij zich in mijn buurt zichzelf mag zijn. Ja, klaarblijkelijk zijn moeder en ik allebei iemand die zich het beste bij de andere thuis voelt. Als ik trouwens helemaal eerlijk moet zijn, dan moet ik bekennen dat ik voor haar soms gevoelens koester die een zoon normaal gesproken niet voor zijn moeder hoort te hebben. Ik weet zeker dat iedereen begrijpt wat ik hier nu mee bedoel. Maar dat is natuurlijk niet de reden waarom ik me anders dan anderen voel. Nee, dat komt vanwege de hoofdpijn. Nu weet ik dat vele hun wenkbrauwen zullen gaan fronsen en dat ik hun dan ook een gegronde uitleg verschuldigd ben. Het is dan ook geen gewone hoofdpijn die iedereen wel eens overkomt. Nee, het is een hevige, pulserende hoofdpijn die dan bij me opkomt als ik opeens besef wat anderen aan het denken zijn of wanneer ik me geestelijk moet inspannen om hun gedrag te beïnvloeden. Ja, ik begrijp jullie ongeloof. Ik kan inderdaad gedachten lezen en mensen mentaal beïnvloeden, althans tot op zekere hoogte. ...