Wie zal zij eens nemen? - Sex Verhalen

Wie zal zij eens nemen?

Jan was bij me op bezoek. En zoals altijd keek hij z’n ogen naar me uit, maar deed niets. Ik had hem ontmoet op de dansschool, en het werd me al snel duidelijk dat hij verliefd op me was ... of in ieder geval mij heftig begeerde. Maar hij deed er nooit iets mee. Durfde hij zeker niet. Ook als we lijf-aan-lijf dansten, deed hij altijd angstvalig z’n best om ‘correct’ te blijven: nooit een versierpoging, nooit een aanraking-die-eigenlijk-net-niet-kan, nooit flirten ... eigenlijk bleek uit niets dat hij me wou, behalve dan uit de lijdende trouwe-hondenblik waarmee hij naar me keek. Of nee, dat zeg ik verkeerd: het was een geile blik die me in gedachten naakt uitkleedde. En dan zag ik zijn ogen afdwalen naar mijn borsten of mijn dijen. Vind ik op zich niet zo erg, ik vind het fijn als mannen naar me kijken, en ik draag graag kleren waarin mijn figuur goed uitkomt. (Ik mag er zijn al zeg ik het zelf). Soms ook naar mijn voeten: namelijk als ik hoge hakken droeg. Veel mannen zijn trouwens hakken-fetisjisten. Verbazingwekkend hoeveel je er aan je voeten kunt krijgen, alleen maar door wat je aan je voeten draagt. Nogmaals, daar heb ik in het algemeen niets tegen. Ik vind het best fijn als mannen zich tot me aangetrokken voelen. Als ik hén dan ook nog eens aantrekkelijk vind, kan het soms héél gezellig worden. Maar dan wil ik wél graag dat ze een beetje duidelijk zijn over hun gevoelens, en niet te bang om afgewezen te worden. En daar voldeed Jan dus niet aan: hij gaf me alleen wat ...

... smachtende blikken, en verder gaf hij me niets. Ik had wel eens gedacht: zal ik hem verleiden? Maar dat deed ik toch maar liever niet. Ik vond hem wel aardig, maar toch niet ‘mijn type’, zoals dat heet. En precies zoals al die vorige keren, was het ook nu. Hij zat wat politiek-correcte feministische bedenksels te verkondigen over vrouwen en seksualiteit, net alsof ik die niet zelf kan bedenken, en keek ondertussen steeds naar mijn borsten en mijn benen, en naar de naaldhakken aan mijn voeten. Laat ik eerlijk zijn: als zijn moed hem niet begaf keek hij me ook wel eens recht aan in mijn gezicht, soms wel twee seconden achter elkaar. Kortom, hij begon me wat op mijn zenuwen te werken. Het was al weer een paar weken geleden sinds ik mijn laatste minnaar had gehad, en ik vond het eigenlijk wel weer eens tijd worden. Nou wist ik nog niet eens zeker of ik Jan wel zou willen als vrij-vriend, maar nog los daarvan: als ik op hém moest wachten zou het waarschijnlijk tot Sint Juttemis duren. Nou ja, misschien wel een weekje vóór Sint Juttemis: hij keek namelijk al best zielig uit zijn ogen zo langzamerhand. Wat moest ik nu doen? Hem wat opstoken? Of maar zeggen dat hij moest ophoepelen? Gelukkig werd ik gered door de bel. Er belde namelijk nog iemand aan, en dat bleek Willem te zijn, die ik ook kende van de dansschool. Ah ja, Willem! Een leuke vent, lang, slank, met zwarte krullen en donkere pretogen. En altijd gepast flirterig om mijn vrouwelijke ego te kietelen, zonder ooit grof te ...