Club Gala - 12 - Sex Verhalen

Club Gala - 12

... de nacht en de rode Bentley Flying Spur was de enige wagen die zich door de nachtelijke straten haastte. De chauffeur wist dat hij zich in het meest verloederde deel van de stad bevond. De wegen waren in abominabele staat; de straatverlichting deed het niet; de gebouwen waren verlaten en vervallen, straalden niks, maar dan ook niks uit van de beschermende eigenschap waarvoor ze ontworpen waren. Hoe sneller hij hier weg was, hoe liever het hem zou zijn.Antonia Devries was woedend. Helmut, de man die zich achter het stuur van haar Bentley bevond, had haar verraden. Hij had bedrijfsgeheimen verkocht aan haar grootste concurrent. Met stijgende woede had ze het rapport van haar privé-detective gelezen. Ze had het net op haar iPad ontvangen. Maar harde bewijzen ontbraken. Voorlopig, beweerde de detective.Dus het enige wat ze voorlopig kon doen, was zich van de domme houden. Uiterlijk was ze kalm; gaf hem bevelen zoals hij het van haar gewend was. Maar vanbinnen kookte ze echter en zwoer ze dat Helmut hiermee niet weg zou komen, harde bewijzen of niet.‘Hé, wat…?’ De chauffeur gooide de remmen van de Bentley dicht. Uit de schaduwen was een gedaante opgedoken, recht voor de wagen. Ze liep voorovergebogen, in lompen gehuld, grote hoed met slappe randen op het hoofd, en hield haar linkerhand naar de wagen uitgestrekt. Geef me een aalmoes, zei dat gebaar. Genoeg om het bloed van Helmut aan het koken te brengen. Hij haatte bedelaars, schooiers en leeglopers. ‘Wacht hier, mevrouw,’ zei ...

... de man en stapte uit om de onverlaat een lesje te leren. Hij was niet alleen de chauffeur en lijfwacht van mevrouw Devries, hij was ook een eersteklas sadist, die zijn kicks haalde uit het aftuigen van mensen die minder sterk waren als hij.Antonia opende haar deur en hees zich half uit de wagen. Ze was altijd redelijk roekeloos geweest - zo had ze op korte tijd een fortuin vergaard - en ze hield er al helemaal niet van bevelen te moeten opvolgen, zeker al niet als die kwamen van zo’n rat als haar chauffeur.‘Hey jij daar, opkrassen!’ blafte Helmut en deed dreigend enkele stappen in de richting van de zielige, verschrompelde figuur. Dan stopte hij.De figuur rechtte de rug en werd groter en groter, tot hij zelfs een paar centimeter boven zijn één meter tachtig uitstak. Met de ene hand - de hand waarmee hij om een aalmoes gebedeld had - duwde de figuur zijn hoed omhoog; in de andere hield ze een pistool. Helmut wist niet wat hem het meest verbaasde. Het pistool of het feit dat er een vrouw voor hem stond. Haar gezicht was smerig, het haar dat in pieken onder de rand van haar hoed uitstak was onverzorgd, wat ze droeg kon enkel als vodden omschreven worden; bovendien was ze blootsvoets. ‘Hé, wat…?’ begon de chauffeur. ‘Kalm aan, hé.’ Hij hield zijn handen in een afwerende houding voor zich.Terwijl ze haar chauffeur met trillende stem ‘Wat wil je? Geld?’ hoorde vragen-(Natuurlijk wil ze geld, idioot, wat anders?)- vielen Antonia Devries een paar dingen op. De vrouw sprak geen woord; ...