De totale onderwerping. Hfst.79. Taart. - Sex Verhalen

De totale onderwerping. Hfst.79. Taart.

... kijkt naar buiten. Ik zie de bakkerij aan mij voorbij gaan en pijnig mijn hersens hoe ik hier in godsnaam uit ga komen? Uiteindelijk zal ik eerlijk moeten zijn en alles op moeten biechten. Ik twijfel alleen of ik moet vertellen dat ik dit vrijwillig of onvrijw....... opeens hoor ik een flink gesis en voel hoe de reeds dikke plug twee keer achter elkaar flink dikker wordt! Dit gaat gepaard met flinke kramp waardoor ik van de pijn dubbel klap. Shit! Nee! De woorden van Meesteres Davina schieten door mijn hoofd “Als hij dit doet heb je 5 minuten de tijd om weer terug op veilige afstand te komen. Kijk maar eens wat er gebeurt als dit niet lukt.” Ik ben buiten de straal van 5km gekomen! Wat moet ik doen, ik wil nog niet dood?! In blinde paniek begin ik hard op het glas tussen mij en de agenten te kloppen. De agente kijkt verveeld om en gebaard dat ik rustig moet worden. Mijn oog valt op het klokje in het dashboard over 5minuten is het met mij gedaan! Ik wijs met mijn handen naar mijn buik en maak een gebaar alsof iets ontploft. Het gezicht van de agente veranderd compleet. Ze roept tegen de agent dat hij meteen moet stoppen. Snel parkeert de agent ...

... de auto. “Ze heeft een bom!” Roept de agente. Snel stappen ze samen uit. Een bom? O, nee shit! Ik begin weer op het raam te slaan. Maar de agenten zijn reeds uitgestapt. Ik probeer de deur maar deze zit op slot. De agenten deinzen achteruit. Ik kijk op het klokje nog drie minuten. Opeens hoor ik een klik en kan ik de deur openen. In blinde paniek begin ik terug richting de bakkerij te rennen. Ik verwacht elk moment neer geschoten te worden. Ik voel niets van het ongemak van mijn outfit. Ik denk maar aan een ding en dat is weer veilig binnen het bereik van de 5km komen. Daarna de boerka uit trekken en de politie laten zien wat er aan de hand is! Ik geef alles en stort uiteindelijk voor de bakkerij in elkaar. Als ik achter mij kijk zie ik de agenten rustig aan komen lopen. Al lachend en pratend komen ze naar mij toe. Iemand probeert mij overeind te helpen maar de agenten geven aan dat zij het wel regelen. De vrouwelijke agent zet het tasje van de bakkerij in mijn gezichtsveld “je was je Truffel taart vergeten, volgens mij heb je een probleem als je zonder thuis komt! Toch?” Het duizelt mij, hoe, kan? Wat? Ik voel hoe het zwart wordt voor mijn ogen.