De secretaresse - deel 2 - Sex Verhalen

De secretaresse - deel 2

... volgende morgen zat Hans in zijn kantoor, zoals gebruikelijk, de krant te lezen, toen zijn oog bij het doorbladeren op een advertentie op de woningpagina viel. Er werd een groot kasteelachtig pand, dat de naam Slot Brandenburg droeg, in te koop aangeboden. Hans kende het slot wel, althans van de buitenkant, en wist dat het even buiten de stad stond; hemelsbreed zelfs nog dichter bij zijn opslagloods dan waar ze nu zaten. Hij zat even naar de foto te kijken, toen er zachtjes een belletje begon te rinkelen. Ineens realiseerde hij zich, hoewel hij het heel goed wist, dat Vera ook zo heette. Impulsief drukte hij op de intercom en zei: "Vera, zou je even hier willen komen?" "Ik kom er aan; momentje." Doordat ze een enigszins hese stem had kon ze verleidelijk klinken, maar dat was nu door de kleine speaker van de intercom niet het geval. Een ogenblik later stond ze voor hem, zodat hij eerst goedkeurend zijn blik over haar lichaam liet dwalen. Ze droeg een korte rok, die tot ongeveer tien centimeter boven haar knieën reikte en nauw om haar heupen sloot. Daarboven droeg ze een strak truitje met V-hals, waarin haar borsten goed tot uitdrukking kwamen. Het geheel was op een ingetogen manier sexy, en Vera wist wanneer ze zoiets kon aantrekken: als er geen zakenrelaties werden verwacht. In deze kleding kwam haar heerlijke, opwindende figuur goed tot zijn recht. "Heb je me laten komen om me te bekijken?" vroeg ze glimlachend. "Ja, kleed je uit." probeerde hij met een ernstig gezicht te ...

... zeggen. "Ja, bekíjk het even! Je hebt me al lang naakt gezien, en bovendien doe ik dat niet op commando, en zéker niet hier op kantoor. Dus vertel me maar gauw, waarvoor je me wel hebt laten komen, want ik heb werk te doen." "Ja, baas." grinnikte hij, draaide de krant een halve slag om en wees haar op de advertentie met foto. "Is dat familie van je?" wilde hij weten. Zonder het bewust van plan te zijn lette hij op haar reactie, en op haar knappe gezichtje streden verschillende emoties om de voorrang, terwijl ze de foto bekeek en de tekst las: eerst ongeloof, toen smart en daarna berusting. Toen ze alles had gelezen, keek ze hem recht in de ogen en in de hare meende hij een smartelijke uitdrukking te zien. "Het slot is vroeger eigendom van onze familie geweest." zei ze, uiterlijk onbewogen en kalm. "Maar zoals het met veel families is gegaan, ging het ook met de onze: het werd te duur, terwijl de inkomsten terugliepen. Daardoor hebben ze het moeten verkopen. Mijn ouders, vooral mijn vader natuurlijk, zijn er nooit gelukkig mee geweest, maar ze zagen geen kans om het in de familie te houden." "Waarom koop jij het dan niet?" vroeg hij, het antwoord al wetend. Haar ogen dwaalden even weer af naar de advertentie, keken toen hem weer aan, waarop ze glimlachend antwoordde: "Lieve Hans, als íemand mijn inkomen kent, dan ben jij het wel. En ik heb niet zo'n grote spaarpot, dat ik me het Slot Brandenburg kan veroorloven, hoe graag ik het ook zou willen." "Vera," begon hij nadenkend, "ik ...