Verschillende Werelden - 2 - Sex Verhalen

Verschillende Werelden - 2

... Op een gegeven moment rij ik een straatje in met kleine rijtjeshuizen en dan stop ik even. Ik wijs naar nummer 22. ‘Kijk Marvin, daar woont je baas.’ Zijn ogen worden groot en dan kijkt hij me lachend aan. ‘Maak dat de kat wijs!.’ Ik rij weer verder en zeg dan: Nee, het is echt waar. De golfbaan is, in tegenstelling tot wat hij iedereen verteld, niet van hem. Die is van zijn vader. Die is een paar jaar geleden geëmigreerd naar Spanje en de geruchten gaan dat hij zijn zoon niet capabel genoeg vindt om hem eigenaar te maken. Het schijnt dat een aantal vrienden van zijn vader hem “helpen” op de achtergrond.’ ‘Hoe weet jij dat allemaal?’ vraagt Marvin lachend.‘Omdat je baas had verwacht wel eigenaar te worden dacht hij dus ook een riant huis te kunnen gaan kopen. Hij heeft mij gevraagd om hem daarmee te helpen. Na verloop van tijd werd hij steeds terughoudender en is op een gegeven moment de spreekwoordelijk aap uit de mouw gekomen.’‘Kan je nog meer over hem vertellen?’‘Hoe lang heb je?’ vraag ik lachend.‘De hele middag.’ antwoord hij balorig.Ik glimlach en wil wat zeggen maar me telefoon gaat over. ‘Met Max’‘Met Chantal, ben je al bij Johan geweest?’ klinkt het door de speakers van de auto.‘Nee, ik ga er nu net heen’‘Nu pas?’‘Ja’ antwoord ik kort.‘Zal ik eten maken voor ons straks?’Even kijk ik opzij, Marvin kijkt naar voren met een neutrale blik.‘Ja is goed,’ zeg ik dan, ‘uurtje of zeven?’‘Is goed Max, tot straks.’‘Tot straks.’Marvin kijkt me aan. ‘Heb je een afspraak? ...

... Anders zet je me maar hier op het station af hoor dan ben ik zo thuis.’‘Nee, je kan wel terugrijden als je wilt. De begraafplaats ligt een klein beetje op de route terug.’‘Begraafplaats?’ vraag Marvin verschrikt.‘Ja, sorry, had ik wel even moeten zeggen. Johan, mijn beste maatje is precies een jaar geleden verongelukt met zijn motor en ligt daar begraven. Ik snap het wel als je niet mee wilt. Zal ik je dan maar afzetten?’‘Nee, ik ga wel mee. Naar zoiets moet je toch niet alleen gaan.’ Marvin schrikt van zijn eigen woorden en zegt er haastig achteraan: ‘Sorry, ik wil je vriendin niet afvallen. Zo bedoelde ik het niet.’‘Geeft niet Marvin, ik snap wat je bedoelt.’Als we verder rijden is het even stil. Ik voel de drang om Marvin te vertellen over Johan, over Chantal, over eigenlijk alles. Maar waarom? Ik ken die jongen amper. Waarom voel ik toch zo de behoefte om het hem te vertellen. Zit hij er wel op te wachten? Duizenden gedachtes vliegen door mijn hoofd. Een paar keer wil ik beginnen met praten maar toch slik ik steeds de woorden weg. Marvin weet ook niet goed hoe hij moet beginnen. Hoe dichterbij we bij de begraafplaats komen hoe somberder ik word. Ik ben terug in de realiteit. Ik voel me in de steek gelaten door alles en iedereen. Ik besef me meer dan ooit dat ik eenzamer en ongelukkiger ben dan ik me voordoe.Op een gegeven moment draaien we de parkeerplaats van de begraafplaats op. Ik zet de motor af en kijk even opzij. Een brok in mijn keel. ‘Ik loop met je mee.’ Zegt Marvin ...